Ὅσιος Εὐστράτιος καταγόταν ἀπό τήν περιοχή τῆς Ταρσίας (Ταρσός Βιθυνίας στή Μικρά Ἀσία), ἡ ὁποία ἀνῆκε στή μεγάλη διοικητική περιφέρεια τῶν Ὀπτημάτων καί συγκεκριμένα ἀπό τήν κωμόπολη πού ἔφερε τό ὄνομα Βιτζιανή καί ἔζησε τόν 9ο αἰώνα μ.Χ. Οἱ γονεῖς του, Γεώργιος καί Μεγεθώ, ἦταν εὐσεβεῖς καί εὔποροι καί ἀνέθρεψαν τόν Εὐστράτιο μέ παιδεία καί νουθεσία Κυρίου. Ὅταν συμπλήρωσε τό εἰκοστό ἔτος τῆς ἡλικίας του, ἡ καρδιά του κυριεύθηκε ἀπό Θεῖο ἔρωτα. Άφησε λοιπόν τούς γονεῖς του καί μετέβη στόν Ὄλυμπο, στό Μοναστήρι τοῦ Αὐγάρου, στό ὁποῖο μόναζαν οἱ θεῖοι του (ἀπό τήν πλευρά τῆς μητέρας του), Γρηγόριος καί Βασίλειος. Ἐκεῖ λοιπόν, ἔγινε δεκτός ἀπό τούς θείους του καί ἀκολούθησε καί αὐτός τήν ἐπίπονη καί σκληρή ζωή τοῦ μοναχοῦ.
Ὁ Ὅσιος καθημερινά διακονοῦσε τούς πάντες μέ πρόθυμη καρδιά καί ταπεινό φρόνημα. Δέν ἐνδιαφερόταν γιά κανένα ἀπό τά ἀγαθά τοῦ κόσμου. Δέν εἶχε τίποτε στήν κατοχή του, παρά μόνο ἕνα τρίχινο ἔνδυμα καί ἕνα ὕφασμα ἀπό μαλλί προβάτου. Δέν εἶχε οὔτε τόπο ὁρισμένο γιά νά κοιμᾶται. Λένε μάλιστα ὅτι, ἀπό τότε πού ἔγινε μοναχός, στά ἑβδομήντα πέντε τοῦ ἀσκητικοῦ του βίου, δέν κοιμήθηκε ποτέ ὕπτιος ἢ μέ τό ἀριστερό πλευρό.
Ὅταν πέθαναν οἱ πρό αὐτοῦ ἡγούμενοι τῆς μονῆς, οἱ πατέρες ἐμπιστεύθηκαν στόν Ὅσιο τή διοίκηση τῆς μονῆς καί τόν ἀνέδειξαν ἡγούμενο.
Ἐκεῖνο τόν καιρό, ἐπέστρεψε νικητής ἀπό τόν πόλεμο κατά τῶν Βουλγάρων, ὁ εἰκονομάχος Λέων ὁ Ε’ (813 – 820 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος ἀνέτρεψε τόν εὐσεβέστατο αὐτοκράτορα Μιχαήλ. Ἡ αἵρεση τῆς εἰκονομαχίας ἄρχισε νά φουντώνει. Ὁ Ὅσιος Εὐστράτιος, μετά ἀπό προτροπή τοῦ Ὁσίου Ἰωαννικίου τοῦ Μεγάλου († 4 Νοεμβρίου), ἄφησε τή Μονή καί ἐπέστρεψε στήν πατρίδα του. Μόλις ὅμως ἔγινε ἡ ἀναστήλωση τῶν ἁγίων εἰκόνων, ὁ Ὅσιος ἐπανῆλθε στό μοναστήρι του. Ἡ μέρα περνοῦσε μέ Πνευματικά γυμνάσματα καί ἄσκηση καί ἡ νύκτα μέ ἀγρυπνίες καί γονυκλισίες. Ἡ μονολόγιστη ἐλπίδα, ἡ εὐχή τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἦταν στήν καρδιά καί τά χείλη του και ὁ Θεός τόν ἀξίωσε μέ τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας.
Ὁ Ἅγιος, μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, προεῖδε τό θάνατό του. Λίγο πρίν ἀπέλθει ἀπό τήν παροῦσα ζωή, κάλεσε τούς μοναχούς καί τούς εἶπε : «Ἀδελφοί, ὁ χρόνος τῆς ἐπίγειας ζωῆς μου ἔφθασε στό τέλος του. Λοιπόν, τέκνα μου ἀγαπητά, νά φυλάξετε τήν παρακαταθήκη πού παραλάβατε, γιατί τά πράγματα τῆς παρούσας ζωῆς εἶναι πρόσκαιρα καί μάταια, ἐνῶ τῆς μέλλουσας ζωῆς εἶναι ἄφθαρτα καί αἰώνια». Μόλις τελείωσε τά σύντομα αὐτά λόγια, τούς εὐλόγησε καί τούς σφράγισε μέ τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, ὕψωσε τό βλέμμα του στόν οὐρανό και εἶπε: «Κύριε, εἰς τάς χείρας σου παραδίδω τό πνεῦμά μου».
Ἔτσι ὁ Ὅσιος Εὐστράτιος κοιμήθηκε μέ εἰρήνη σέ ἡλικία 95 ἐτῶν.
