Πρός

Τον Ιερό Κλήρο, τις Μοναστικές Αδελφότητες

και τὸν εὐσεβῇ λαό τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης

Αγαπητά μου μέλη τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας μας,

«Τῇ Ἁγίᾳ καὶ Μεγάλη Κυριακῇ τοῦ Πάσχα αὐτήν την ζωηφόρον Ανάστασιν ἑορτάζομεν τοῦ Κυρίου καὶ θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». Λίγο πρίν, «τῷ Ἁγίῳ και Μεγάλῳ βαββάτω», ή «Ζωή ἐν τάφῳ κατετέθης, καί «ἀγγέλων στρατιαί ἐξεπλάττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι» την Εκείνου, «λλλά (ὁ Χριστός) τριήμερος ἀνέστη» καὶ τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ γεγονότος αὐτοῦ εἶναι ὅτι «ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο». Ὁ Ἀρχηγός τῆς Ζωῆς δεν ήταν δυνατόν να κρατηθεῖ ἀπό τὸ θάνατο. Με το θάνατό του νίκησε το θάνατό μας καὶ ἡ Ἀνάστασή του έφερε τὴν ἀνάσταση τοῦ ἀνθρώπου, ὅλων ἐμᾶς,

Γι' αὐτὸ καὶ ἡ ἡμέρα αὐτὴ εἶναι ἡμέρα χαρᾶς καὶ πνευματικῆς εὐφροσύνης. Ἂν μποροῦμε μὲ καθαρές τις αἰσθήσεις νὰ δοῦμε τόν Αναστάντα να λέγει σ στον καθένα μας προσωπικά το «χαῖρε» καὶ στην Εκκλησιαστική μας κοινότητα το «χαίρετες, τότε κατανοούμε πῶς μποροῦμε να σταθούμε μπροστὰ στὸ Φῶς τῆς Ἀνάστασης, να αἰσθανθοῦμε τὴν ἐλπίδα της, να λύσομε κάθε δεσμό με την αἁμαρτία καὶ νὰ πληρωθεῖ ἡ ὑπαρξή μας ἀπὸ τὰ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως.

«Αναστάσεως, ἡμέρα, καὶ λαμπρυνθώμεν» με το πασχαλινό φῶς τῆς ἀγάπης καὶ «ἀλλήλους περιπτυξώμεθα ...καὶ τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει», όπως λέγει ὁ ὕμνος που ἐπαναλαμβάνει τα λόγια τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ὁ ὁποῖος τονίζει: «τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς, καὶ μὴ ὅτι τοῖς δι' ἀγάπην πεποιηκόσιν, ἢ πεπονθόσι· (ἐκείνους ποὺ μᾶς μισοῦν, ὄχι μόνο ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἀπό ἀγάπη μας εὐεργετήσει ἤ ἔχουν εὐεργετηθεῖ ἀπό  ἐμᾶς). (PG 35,397).

Χωρίς, τὴν Ἀνάσταση δεν ξοῦμε ἀκόμη καὶ ἡ ἀγάπη μας είναι ελλιπής, ἴσως καὶ μὲ εἰλικρινής, ἀφοῦ συχνά μετατρέπεται σε ὠφελιμιστική διαδικασία. Η δύναμη τῆς Ἀιαστάσεως νικά κάθε μορλή μίσους, καὶ ἐμπάθειας, χαρίζοντάς μας τὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία. Και ἡ ὑπαρξή μας ὡς μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ νοηματοδοτείται μόνο μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν προϋπόθεση ποὺ μᾶς άδικοι ὡς «ἐντολήν καινήν», λών καινήν», ελπό αὐτό θὰ σᾶς γνωρίζουν ὅτι εἶστε μαθητές μου», ἐὰν κἀγάπην ἔχατε ἐν ἀλλήλοις».

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

Ἐλέῳ καί δυνάμει Θεοῦ διαπλεύσαντες ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ τό πέλαγος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί φθάσαντες εἰς τό παμφαές Πάσχα, ἀνυμνοῦμεν τόν κατελθόντα μέχρις ᾍδου ταμείων καί «ἀπεργασάμενον πᾶσιν εἰσηκτόν τόν Παρά-δεισον» διά τῆς ἐκ νεκρῶν Ἐγέρσεως Αὐτοῦ Κύριον τῆς δόξης.

Ἡ Ἀνάστασις δέν εἶναι ἀνάμνησις ἑνός γεγονότος ἀπό τό παρελθόν, ἀλλά «καλή ἀλλοίωσις» τῆς ὑπάρξεώς μας, «ἄλλη γέννησις, βίος ἕτερος, ἄλλο ζωῆς εἶδος, αὐτῆς τῆς φύσεως ἡμῶν μεταστοιχείωσις»[1].

Ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι ἀνακαινίζεται ὁμοῦ μετά τοῦ ἀνθρώπου ἡ σύμπασα κτίσις. Ὅταν ψάλλωμεν τήν Γ’ ᾠδήν τοῦ Κανόνος τοῦ Πάσχα, τό «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια·  ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις τήν ἔγερσιν Χριστοῦ, ἐν ᾗ ἐστερέωται», τότε διακηρύσσεται ὅτι ὁλόκληρον τό σύμπαν εἶναι στερεωμένον καί πλῆρες ἀνεσπέρου φωτός. Ὄχι μόνον διά τήν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀλλά καί διά τήν ὅλην δημιουργίαν, ἰσχύει τό «πρό Χριστοῦ» καί τό «μετά Χριστόν».

Ἡ ἐκ νεκρῶν Ἔγερσις τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ τόν πυρῆνα τοῦ Εὐαγγελίου, τό σταθερόν σημεῖον ἀναφορᾶς ὅλων τῶν κειμένων τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀλλά καί τῆς λειτουργικῆς ζωῆς καί τῆς εὐσεβείας τῶν Ὀρθοδόξων.

Ὄντως, εἰς τό «Χριστός Ἀνέστη» συνοψίζεται ἡ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ βίωσις τῆς καταργήσεως τοῦ κράτους τοῦ θανάτου εἶναι πηγή ἀνεκλαλήτου χαρᾶς, «ἐλευθέρας ἀπό τάς δεσμεύσεις αὐτοῦ τοῦ κόσμου». «Χαρᾶς τά πάντα πεπλήρωται, τῆς ἀναστάσεως τήν πεῖραν εἰληφότα».

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

νωθεν εὐδοκίᾳ ἐφθάσαμεν καί ἐφέτος εἰς τήν πανέορτον ἡμέραν τῆς κατά σάρκα Γεννήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ ἐλθόντος εἰς τήν γῆν καί συναναστραφέντος ἡμῖν «δι᾿ ἄφατον φιλανθρωπίαν». Τιμῶμεν ἐν ψαλμοῖς καί ὕμνοις καί ἐν χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ τό μέγα μυστήριον τῆς Ἐνανθρωπήσεως, τό «πάντων καινῶν καινότατον, τό μόνον καινόν ὑπό τόν ἥλιον»[1], διά τοῦ ὁποίου διανοίγεται εἰς τόν ἄνθρωπον ἡ ὁδός τῆς κατά χάριν θεώσεως καί ἀνακαινίζεται ἡ σύμπασα κτίσις. Τά Χριστούγεννα δέν εἶναι βίωσις συναισθηματισμῶν, οἱ ὁποῖοι «γρήγορα ἔρχονται καί ἀκόμη ταχύτερα παρέρχονται». Εἶναι ὑπαρξιακή μετοχή εἰς τό ὅλον γεγονός τῆς Θείας Οἰκονομίας. Καθώς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος[2], ἡ ἡγεσία τοῦ κόσμου ἠθέλησεν ἐξ ἀρχῆς νά ἀφανίσῃ τό Θεῖον Βρέφος. Διά τούς πιστούς, ὁμοῦ μέ τό «Χριστός γεννᾶται» τῆς ἑορτῆς τῆς Σαρκώσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρός καί τούς πενθίμους κώδωνας τοῦ  Πάθους, συνηχεῖ πάντοτε τό «Χριστός Ἀνέστη», τό εὐάγ-γελον μήνυμα τῆς νίκης κατά τοῦ θανάτου καί τῆς προσδοκίας τῆς κοινῆς ἀναστάσεως.

Τό «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη» ἀκούεται καί πάλιν εἰς ἕνα πλήρη βιαιοτήτων, κοινωνικῆς ἀδικίας καί καταρρακώσεως τῆς ἀνθρωπίνης ἀξιοπρεπείας κόσμον. Ἡ ἐκπληκτική πρόοδος τῆς ἐπιστήμης καί τῆς τεχνολογίας δέν φθάνει εἰς τό βάθος τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος εἶναι πάντοτε περισσότερον ἀπό αὐτό πού δύναται νά συλλάβῃ ἡ ἐπιστήμη καί ἀπό αὐτό εἰς τό ὁποῖον ἀποβλέπει ἡ πρόοδος τῆς τεχνολογίας. Δέν γεφυρώνεται ἐπιστημονικῶς τό χάσμα μεταξύ οὐρανοῦ  καί γῆς εἰς τό εἶναι τοῦ ἀνθρώπου.

Πρός

«Τόν Ἱερό Κλήρο, τίς Μοναχικές Ἀδελφότητες
καί τόν εὐσεβῆ λαό τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης»

«Τα σύμπαντα σήμερον χαρᾶς πληροῦνται· Χριστὸς ἐτέχθη ἐκ τῆς Παρθένου».
«Δόξα ἐν ὑψίστοις θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη».

έ τά χαρᾶς εὐαγγέλια τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ καί τό δοξαστικό ὕμνο τῶν ἀγγέλων καί τό εἰρηνοποιό τους ἄγγελμα, μᾶς καλεῖ ἡ ἱερή ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας να συνεορτάσομε τά Χριστούγεννα. Μέ τίς δύο αὐτές λέξεις, Εἰρήνη καί χαρά, φανερώνεται το τέλος δηλαδή σκοπός καί τό ἀποτέλεσμα τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως, κατά τήν ὁποία «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» (Ιωάν. 1,14).

Αγαπητά μου παιδιά,

Μέ τό μήνυμα αὐτό τῶν Χριστουγέννων καί μέ αἰσθήματα ἀγάπης καί πατρικῆς στοργῆς ἐπιθυμῶ νά ἐναγκαλισθῶ καί νά ἀσπασθῶ ὅλους Σας αὐτήν τήν μεγάλη ἡμέρα καί νά Σᾶς ἀπευθύνω ἕνα λόγο καρδιακό, ἑόρτιο καί εὐχετικό. θέλω, ἰδιαίτερα ἐφέτος πού ἠχοῦν πολύ ἔντονα τά τύμπανα τοῦ πολέμου καί πού καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ἀπάνθρωπων καί ἀνάδελφων συμπεριφορῶν, να ἀναρωτηθῶ μαζί σας, ἐάν ὄντως ἔχει γίνει ἀποδεκτό ἀπό τήν ἀνθρωπότητα τό Εὐαγγέλιο τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης, ἂν πιστεύομε πραγματικά στόν Χριστό καί στό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας Του, πού τό κηρύττει διαχρονικά.

«Ὁ θεός τῆς εἰρήνης καί Πατήρ οἰκτιρμῶν, τῆς μεγάλης βουλῆς Αὐτοῦ τόν Ἄγγελον, εἰρήνην παρεχόμενον, ἀπέστειλεν ἡμῖν», καί ἐνῶ θά ἔπρεπε νά κυριαρχεῖ ἡ εἰρήνη, ἡ χαρά, ἡ ἀγάπη, ἡ ἑνότητα καί ἡ ἐλπίδα στούς ἀνθρώπους, ὡς ἀδελφούς καί παιδιά τοῦ ἑνός Πατέρα θεοῦ, ἀντικρύζομε παντοῦ μίση, φθόνους, διχόνοιες, ἀδικίες, πόνους, δολοφονίες, οἱ ὁποῖες ἐν τέλει, γίνονται αὐτοκτονίες τοῦ ἴδιου μας τοῦ ἑαυτοῦ. Ἀντί τῆς εἰρήνης ὑπάρχει ἀκαταστασία καί ἀντί τῆς χαρᾶς κυριαρχοῦν ὁ πόνος καί ἡ ἀναστάτωση. Λαοί δοκιμάζονται ἀπό συγκρούσεις, συχνά καί ἐμφύλιες, πόλεμοι πού εἴτε γίνονται μέ ὅπλα, εἴτε κρύβονται πίσω ἀπό διακρίσεις καί φτώχεια, πόλεμοι πού χαρακτηρίζονται ὑβριδικοί ἤ προοιωνίζονται ὡς παγκόσμιοι, γεμίζουν τίς ψυχές μας ἀνασφάλεια. Γίνεται φανερό πώς, ἡ φιλαδελφία ἔχει δώσει τή θέση της στη μισαδελφία καί τά σημάδια ἀπό ἐκδηλώσεις βίας, ἀμαυρώνουν τήν εἰκόνα τῆς κοινωνίας πού φαίνεται νά μήν εἰρηνεύει καί νά μήν χαίρεται πραγματικά. Το βλέπομε, δυστυχῶς, τό φαινόμενο αὐτό νά εἰσχωρεῖ ἀκόμα καί στίς οἰκογένειες καί στά σχολεῖα μας καί προβληματιζόμαστε πολύ.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ 
ΙΕΡΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΚΡΗΤΗΣ

Ηράκλειο, 10 Δεκεμβρίου 2024

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Την Παρασκευή, 13 Δεκεμβρίου 2024, Εορτή του Αγίου Μάρτυρος Ευγενίου, άγει τα ονομαστήριά του ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ.κ. Ευγένιος. Την Πέμπτη, 12 Δεκεμβρίου και ώρα 6.00΄ μ.μ. θα τελεσθεί ο Πανηγυρικός Εσπερινός της Εορτής στον Ιερό Ενοριακό Ναό του Αγίου Ευγενίου Μεσαμπελιών Ηρακλείου. Την Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου θα τελεσθεί ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία, στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Μηνά, προεξάρχοντος του εορτάζοντος Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου μας. Μετά τη Θεία Λειτουργία και έως 12.30΄ μ.μ. και το απόγευμα από ώρας 5.00΄ μ.μ. έως 8.00΄ μ.μ., ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος θα δέχεται στο Αρχιεπισκοπικό Μέγαρο τις ευχές όσων επιθυμούν να ευχηθούν για τα ονομαστήριά του.

Από την Ιερά Αρχιεπισκοπή Κρήτης

Για να δείτε την ανακοίνωση των ονομαστηρίων του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας  σε μορφή αρχείου pdf κάντε κλικ εδώ

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Εὐδοκίᾳ καί χάριτι τοῦ πανδώρου Θεοῦ διατρέξαντες τόν δόλιχον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί διελθόντες ἐν κατανύξει τήν Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου, ἰδού, εὐφραινόμεθα τῇ πανηγύρει τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως Αὐτοῦ, δι᾿ ἧς ἐλυτρώθημεν ἐκ τῆς τοῦ ᾍδου τυραννίδος.

Ἡ ἔνδοξος ἐκ νεκρῶν Ἔγερσις τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ εἶναι συνανάστασις σύμπαντος τοῦ γένους τῶν βροτῶν καί πρόγευσις τῆς τελειώσεως τῶν πάντων καί τῆς πληρώσεως τῆς Θείας Οἰκονομίας ἐν τῇ ἐπουρανίῳ Βασιλείᾳ. Μετέχομεν εἰς τό ἄφραστον μυστήριον τῆς Ἀναστάσεως ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἁγιαζόμενοι ἐν τοῖς ἱεροῖς αὐτῆς μυστηρίοις καί βιοῦντες τό Πάσχα, «τό πύλας ἡμῖν τοῦ Παραδείσου ἀνοίξαν», ὄχι ὡς ἀνάμνησιν ἑνός γεγονότος τοῦ παρελθόντος, ἀλλά ὡς πεμπτουσίαν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ὡς παρουσίαν τοῦ Χριστοῦ ἀεί ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν, ἐγγύτερον εἰς ἡμᾶς ἀπό ὅσον ἡμεῖς οἱ ἴδιοι εἰς τόν ἑαυτόν μας. Τό Πάσχα, οἱ ὀρθόδοξοι πιστοί ἀνακαλύπτουν τόν ἀληθινόν των ἑαυτόν ὡς ἐν Χριστῷ εἶναι, ἐντάσσονται εἰς τήν κίνησιν τῶν πάντων πρός τά Ἔσχατα, «ἐν χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ καί δεδοξασμένῃ» (Α΄ Πέτρ. α΄, 8), ὡς «υἱοί φωτός… καί υἱοί ἡμέρας» (Α΄ Θεσσ. ε΄, 5).

Κεντρικόν χαρακτηριστικόν τῆς ὀρθοδόξου ζωῆς εἶναι ὁ ἀναστάσιμος παλμός της. Ἀστόχως ἀπεκάλεσεν ὁ φιλόσοφος τήν ὀρθόδοξον πνευματικότητα «σκυθρωπήν» καί «φθινοπωρινήν». Εὐστόχως ἐπαινεῖται ὑπό τῶν Δυτικῶν τό ἀνεπτυγμένον αἰσθητήριον τῶν Ὀρθοδόξων διά τό νόημα καί τό βιωματικόν βάθος τῆς πασχαλίου ἐμπειρίας, χωρίς ὅμως ἡ πίστις αὐτή νά λησμονῇ, ὅτι ἡ πορεία πρός τήν Ἀνάστασιν διέρχεται διά τοῦ Σταυροῦ. Δέν γνωρίζει ἡ ὀρθόδοξος πνευματικότης τόν οὐτοπισμόν τῆς Ἀναστάσεως χωρίς Σταυρόν, οὔτε τήν ἀπαισιοδοξίαν τοῦ Σταυροῦ χωρίς τήν Ἀνάστασιν. Διά τόν λόγον αὐτόν, εἰς τό ὀρθόδοξον βίωμα τό κακόν δέν ἔχει τόν τελευταῖον λόγον ἐν τῇ ἱστορίᾳ, ἐνῶ ἡ πίστις εἰς τήν Ἀνάστασιν λειτουργεῖ ὡς κίνητρον διά τόν ἀγῶνα ἐναντίον τῆς παρουσίας ἐν τῷ κόσμῳ καί τῶν συνεπειῶν του, δρᾷ ὡς ἰσχυρά μεταμορφωτική δύναμις. Εἰς τήν ὀρθόδοξον αὐτοσυνειδησίαν δέν ὑπάρχει χῶρος διά συνθηκολόγησιν ἀπέναντι εἰς τό κακόν, δι᾿ ἀδιαφορίαν περί τῆς πορείας τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων. Ἀντιθέτως, ἡ συμβολή εἰς τήν μεταμόρφωσιν τῆς ἱστορίας ἔχει θεολογικήν βάσιν καί ὑπαρξιακόν ἔρεισμα καί ἐκτυλίσσεται χωρίς τόν κίνδυνον ταυτίσεως τῆς Ἐκκλησίας μέ τόν κόσμον. Ὁ Ὀρθόδοξος πιστός ἔχει συνείδησιν τῆς ἀντιθέσεως μεταξύ τῆς ἐγκοσμίου πραγματικότητος καί τῆς ἐσχατολογικῆς τελειότητος καί δέν εἶναι δυνατόν νά παραμείνῃ ἀδρανής ἀπέναντι εἰς τάς ἀρνητικότητας. Διά τόν λόγον αὐτόν, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν εἶδε ποτέ τόν ἀγῶνα διά μεταμόρφωσιν τοῦ κόσμου ὡς ἀσήμαντον ὑπόθεσιν. Ἡ πασχάλιος πίστις ἔσωζε τήν Ἐκκλησίαν τόσον ἀπό τήν ἐσωστρέφειαν καί τήν κλειστότητα, ὅσον καί ἀπό τήν ἐκκοσμίκευσιν.

Εἰς τό Πάσχα τῶν ὀρθοδόξων συμπυκνοῦται ὁλόκληρον τό μυστήριον καί ὁ ὑπαρξιακός πλοῦτος τῆς εὐσεβείας μας. Τό «ἐξεθαμβήθησαν» τῶν Μυροφόρων, ὅταν, «εἰσελθοῦσαι εἰς τό μνημεῖον εἶδον νεανίσκον… περιβεβλημένον στολήν λευκήν» (Μάρκ. ιστ΄, 5), χαρακτηρίζει τό μέγεθος καί τήν οὐσίαν τῆς ἐμπειρίας τῆς πίστεως ὡς βιώσεως ὑπαρξιακοῦ συγκλονισμοῦ. Τό «ἐκθαμβεῖσθαι» δηλώνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος εὑρίσκεται ἐνώπιον ἑνός μυστηρίου, τό ὁποῖον βαθαίνει, ὅσον τό προσεγγίζει, κατά τό λεχθέν, ὅτι ἡ πίστις μας «δέν εἶναι πορεία ἀπό τό μυστήριο στή γνώση, ἀλλά ἀπό τή γνώση στό μυστήριο».

Πρός
Τόν Ἱερό Κλήρο, τίς Μοναχικές Αδελφότητες
καί τόν εὐσεβῆ λαό τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης.

Αγαπητά μου φωτόμορφα παιδιά τῆς Ἐκκλησίας,

Χριστός Ανέστη! Χριστός, τό Φῶς, ἡ Ἐλπίδα, ἡ Ζωή τοῦ κόσμου Ἀνέστη!

Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία φιλάνθρωπα ἀπόψε μᾶς καλεῖ νά λάβομε Φῶς «ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου Φωτός» γιά νά φωτισθοῦν τά σκοτάδια τῆς ζωῆς μας. Καί μᾶς προσφέρει ἐλπίδα Χριστοῦ, τήν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεώς Του, ὡς ἐγγύηση τῆς συναναστάσεως τοῦ ἀνθρώπου, πού τόσο τήν ἔχομε ἀνάγκη στούς καιρούς αὐτούς τῆς ἀπελπισίας.

Ἑορτάζομε καί πάλι τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἑορτάζομε το «ημέτερον Πάσχα», τό πέρασμα καί τήν ἔξοδό μας ἀπό τό σκότος τῆς ἁμαρτίας στο φῶς καί τήν ἐλπίδα, καί ἀπό τά δεινά καί τήν δουλεία στήν ἐλευθερία καί τή χαρά τῆς ἐν Χριστῷ ἀναστημένης ζωῆς. Καί ὅταν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί λέμε πώς ἑορτάζομε, ἀσφαλῶς καί ἐννοοῦμε ὅτι βιώνομε, ὅτι ζοῦμε τό γεγονός στην πνευματική του διάσταση καί μέ αὐτόν τόν τρόπο πληροῦνται ἀπό Φῶς οἱ ὑπάρξεις μας, Φῶς τό ὁποῖο διαλύει τα σκοτάδια μας, τή ζάλη «τῶν ἀμφιβόλων λογισμῶν» μας, τόν σκοτασμό τῆς αὐτοειδωλοποίησης καί αὐτοθέωσής μας.

Ὁ Ἀναστάς Χριστός ἀνέτειλε «ἐκ τοῦ τάφου ὡραῖος» (Δ’ ωδή Κανόνος Πάσχα), χαρίζοντας φῶς ἀνέσπερο, εἰρήνη ἀδιάπτωτη, χαρά ἀνεκλάλητη, ἀγαλλίαση θεόσδοτη, «ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωὴν τήν αἰώνιον!». Γι’ αὐτό Τοῦ ψάλλομε τό «εἰς τήν Ἔγερσιν του καυχῶμαι, ὁ δὲ θάνατός του ζωή μου», διότι ὁ Ἀναστὰς Χριστὸς εἶναι τό «Φῶς τό Ἀληθινόν», πού διαλύει τα σκοτάδια τῆς ὕπαρξης τοῦ καθενός μας, εἶναι Αγάπη πού ἀποδιώκει τον φόβο γύρω μας καί εἰσέρχεται μέσα μας καί στόν κόσμο μας, «τῶν θυρῶν» τῶν καρδιῶν μας πολλές φορές «κεκλεισμένων», γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει. «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια» (Γ ́ Ἰδή Κανόνος Πάσχα).

Ἀριθμ. Πρωτ. 152

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ

ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ,

ΧΑΡΙΣ ΕΙΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,

ΠΑΡ᾿ HΜΩΝ ΔΕ ΕΥΧΗ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ

* * *

         Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς καίτέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης μᾶς ἠξίωσε καί πάλιν νά εἰσέλθωμεν εἰς τήν ψυχωφελῆ περίοδον τοῦ Κατανυκτικοῦ Τριῳδίου καί νά φθάσωμεν εἰς τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Τεσσαρακοστήν, εἰς τό πλῆρες ἄνωθεν δωρημάτων καί σταυροαναστασίμου εὐφροσύνης στάδιον τῶν ἀσκητικῶν ἀγώνων. Κατά τό εὐλογημένον αὐτό διάστημα ἀποκαλύπτεται εὐκρινῶς ὁ πνευματικός πλοῦτος καί ὁ δυναμισμός τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καί ἡ σωτηριολογική ἀναφορά ὅλων τῶν ἐκφάνσεών της.

Πολλά ἐδιδάχθημεν ἤδη ἐκ τῆς ἀδιεξόδου καί αὐτοδικαιωτικῆς ὑπερηφανίας τοῦ Φαρισαίου, ἐκ τοῦ ἀγόνου ἠθικισμοῦ καί τῆς σκληροκαρδίας τοῦ πρεσβυτέρου υἱοῦ τῆς παραβολῆς τοῦ ἀσώτου καί ἐκ τῆς ἀναλγησίας καί τῆς καταδίκης ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἠδιαφόρησαν διά τούς πεινῶντας, τούς διψῶντας, τούς ξένους, τούς γυμνούς, τούς ἀσθενεῖς καί τούς ἐν φυλακῇ «ἐλαχίστους ἀδελφούς» τοῦ Κριτοῦ. Ἐφανερώθη δέ εἰς ὅλους μας ἡ ἀξία καί ἡ ἰσχύς τῆς ταπεινώσεως καί τῆς μετανοίας, τῆς συγχωρητικότητος καί τῆς ἐλεημοσύνης, στάσεων, εἰς τήν καλλιέργειαν τῶν ὁποίων μᾶς καλεῖ μέ ἔμφασιν ἡ Ἐκκλησία κατά τήν ἀρχομένην περίοδον.

Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι καιρός εὐπρόσδεκτος πνευματικῆς, ψυχικῆς καί σωματικῆς καθάρσεως καί γυμνασίας, διερχομένων, ὡς ἠκούσαμεν εἰς τήν πρό ὀλίγου ἀναγνωσθεῖσαν εὐαγγελικήν περικοπήν, διά μέσου τῆς νηστείας, ἡ ὁποία δέν ἐπιτρέπεται νά τηρῆται «πρός τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις», καθώς καί διά τῆς συγχωρητικότητος πρός τούς ἀδελφούς: «Ἐάν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καί ὑμῖν ὁ Πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος». Αὐτό ἐξἄλλου ὁμολογοῦμεν καθ᾿ ἡμέραν εἰς τήν Κυριακήν προσευχήν μέ τό «ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν».

Χθές, Σάββατον τῆς Τυροφάγου, ἡ Ἐκκλησία ἐτίμησε τήν μνήμην τῶν ἐν ἀσκήσει λαμψάντων Ἁγίων ἀνδρῶν καί γυναικῶν. Οἱ Ἅγιοι δέν εἶναι μόνον πρότυπα τῶν πιστῶν εἰς τόν καλόν ἀγῶνα τῆς ἐν Χριστῷ καί κατά Χριστόν ζωῆς, ἀλλά καί συνοδοιπόροι, φίλοι καί ἀρωγοί εἰς τόν ἀσκητικόν δόλιχον τῆς νηστείας, τῆς μετανοίας καί τῆς ταπεινώσεως. Δέν εἴμεθα μόνοι εἰς τήν προσπάθειάν μας, ἀλλά ἔχομεν εὐδοκοῦντα καί εὐλογοῦντα τόν Θεόν καί συμπαραστάτας τούς Ἁγίους καί τούς Μάρτυρας, μεσίτριαν δέ ὑπέρ πάντων ἡμῶν πρός Κύριον τήν Ἁγιόπρωτον Θεοτόκον. Ἡ ἁγιότης εἶναι τεκμήριον τῆς δυνάμεως τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ καί τῆς συνεργίας τοῦ ἀνθρώπου, ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, διά τῆς μετοχῆς εἰς τά ἱερά μυστήρια καί διά τῆς τηρήσεως τῶν θείων προσταγμάτων. Δέν ὑπάρχει «ἀδάπανος εὐλάβεια» καί «εὔκολος Χριστιανισμός»,οὔτε «πλατεῖα πύλη» καί «εὔχωρος ὁδός», ἀπάγουσαι πρός τήν οὐράνιον Βασιλείαν.

Πρός

Τόν Ἱερό Κλήρο, τίς Μοναχικές Ἀδελφότητες

καί τόν εὐσεβῆ λαό τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης.

Αγαπητά μου παιδιά,

ριστούγεννα καί πάλι στήν Ἐκκλησία, στο θεοδέγμον Σπήλαιό Της, ἀλλά καί στις καρδιές μας, στα βηθλεεμικά σπήλαια τῶν ὑπάρξεών μας. Ἑορτάζομε καί ξαναζούμε σήμερα, μετέχοντας ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, στά εὐεργετικά αποτελέσματα τοῦ γεγονότος τῆς θείας Ενανθρωπήσεως, τῆς φανέρωσης τοῦ Θεοῦ ἐν σαρκί, τοῦ μεγαλύτερου γεγονότος ὅλων τῶν ἐποχῶν καί ὅλων τῶν αἰώνων.

Ἱστορικές ἀναφορές καί εὐαγγελικές περιγραφές τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου, θεολογικὲς ἀναλύσεις τῶν φωτισμένων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀριστουργήματα τῆς ἱερᾶς ὑμνογραφίας, ὄμορφα καί πατροπαράδοτα ἔθιμα, ὅλα αὐτά συντελοῦν σε μια ἀτμόσφαιρα ὅπου συναντιοῦνται ἡ ἀλήθεια μέ τή χαρά, ἡ ἱστορία μέ τή θεολογία, ὁ οὐρανός μέ τή γῆ, τελικά ὁ θεὸς μέ τόν ἄνθρωπο. Προσπαθοῦμε στήν ἑορτή αυτή, οἱ χριστοφόροι πιστοί, νὰ ἐμβαθύνομε το «ξένον καί παράδοξον μυστήριον», καί νά γιορτάσομε τό δῶρο τῆς σωτηρίας καί λύτρωσής μας, ἀποτέλεσμα τῆς θείας συγκαταβάσεως, τῆς καταβάσεως τοῦ θεοῦ πρός τούς ἀνθρώπους, τῆς ταπεινώσεως τοῦ θεοῦ, «ὅς ἑαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, και σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν» (Φιλιπ. β’, 7-8) καί τῆς ἀνθρώπινης ἀνυψώσεως στη δόξα τῆς θεώσεως, τῆς ἀναβάσεως τοῦ ἀνθρώπου στον θεό, κατά τόν ὅσιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή.

Αὐτό πού ἀρνήθηκε ὁ πρῶτος Ἀδάμ, να πραγματοποιήσει δηλαδή τη ζωή ὡς κοινωνία ἀγάπης καί αὐθυπερβάσεως, διαστρέφοντάς την σέ ἐνστικτώδη ἐπιβίωση, σε αυτονομημένη φυσική αυθυπαρξία, σε πορεία και τρόπο θανάτου, ἔρχεται να θεραπεύσει ὁ Χριστός μέ τόν ἐρχομό Tου στον κόσμο. Γίνεται ἄνθρωπος γιά νά γίνει ὁ ἄνθρωπος θεός κατά χάριν.