Πρός
Τό Πλήρωμα
τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης

«Κύριε, ἐν Βηθλεὲμ παραγέγονας, ἐν τῷ Σπηλαίῳ παρῴκησας, ὁ οὐρανὸν τὸν θρόνον ἔχων, ἐν φάτνῃ ἀνεκλίθης, ὃν στρατιαὶ κυκλοῦσιν Ἀγγέλων, Ποιμέσι συγκατέβης, ἵνα σώσῃς ὡς εὔσπλαγχνος τὸ γένος ἡμῶν. Δόξα σοι.» (Ὕμνος Χριστουγέννων)

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας μας,
Σήμερον ἑορτάζομε τά Χριστούγεννα. Τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία δέν ἐπαναλαμβάνεται κάθε χρόνο. Παραμένει αἰώνια. Ἀμετακίνητη. Μᾶς καλεῖ πάντοτε νά τήν γνωρίζωμε, νά τήν ζοῦμε, νά τήν χαιρώμαστε, νά τήν ἀξιοποιοῦμεν εἰς τήν ζωή μας, γιά τό καλό, τήν σωτηρία καί τήν πρόοδό μας. Νά βρίσκωμε τόν δρόμο μας. Νά μή θλιβώμαστε. Νά χαιρώμαστε. Νά εἴμαστε αἰσιόδοξοι, νά προοδεύωμε πάντοτε.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί καί φίλοι,
Ὁ ὕμνος τῆς Ἐκκλησίας μας, εἰς τό ὁποῖον ἀναφερόμαστε παραπάνω, μᾶς λέει καί μᾶς θυμίζει, ὅτι ὁ Κύριός μας, ἔχει ἔλθει εἰς τήν Βηθλεέμ, ἔχει κατοικήσει εἰς τό Σπήλαιο, Αὐτός ὁ Ὁποῖος ἔχει θρόνο τόν οὐρανόν. Ἐπλάγιασε εἰς τήν Φάτνη, Αὐτός τόν Ὁποῖον κυκλώνουν οἱ Ἄγγελοι καί ἔχει βρεθεῖ μέ τούς βοσκούς γιά νά σώσει τό γένος μας, τό γένος τῶν ἀνθρώπων, ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὅλων τῶν ἐποχῶν καί τῶν αἰώνων, ὡς εὔσπλαγχνος. Ὅλη αὐτή ἡ συγκατάβαση τοῦ Κυρίου μας στήν Βηθλεέμ, στό Σπήλαιο, στήν Φάτνη, μέ τούς βοσκούς, ὅπως μᾶς λέει ὁ Χριστουγεννιάτικος αὐτός ὕμνος, εἶναι τά Χριστούγεννα, τά ὁποῖα σήμερα γιορτάζομεν.

Ἡ ἀπόλυτη ταπείνωσή Του, ὁ ἐρχομός Του στήν Βηθλεέμ, στήν Φάτνη τῶν ἀλόγων ζώων, μέ τούς βοσκούς. Αὐτήν τήν ἀληθινήν, αἰώνια συγκατάβαση, ἔκανεν "ὁ Θεός, ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ, ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου". Δέν Τόν διέταξε, δέν Τόν ὑποχρέωσε κανείς. Τό ἔκανε μόνος Του, ἐλεύθερα, γιά νά σώσει τό γένος μας. Νά ἔλθει στόν ἄνθρωπο. Στήν ἀνθρώπινη πραγματικότητα, ὅπως τήν ζοῦσε τότε καί τήν ζεῖ καί τώρα ὁ ἄνθρωπος.

Δέν ἐγκατέλειψεν ὁ Θεός τό πλᾶσμα Του. Δέν ἀδιαφόρησε γιά τήν ἀνθρώπινη πραγματικότητα, τό κατάντημα τοῦ ἀνθρώπου. Γιά ἐμᾶς ὅλους. Ἦλθε μόνος Του, χωρίς ἀγγέλους, χωρίς μεγαλεῖο καί δόξα, ἁπλός, ταπεινός, στοργικός, Πατρικός, γιά νά σώσει τό ἀνθρώπινο Γένος. Τί μέγα, θαυμαστόν, αἰώνιον παράδειγμα! Τί ἔκπληξη, χαρά καί εὐλογία! Αὐτά εἶναι τά Χριστούγεννα τῆς σημερινῆς μεγάλης ἡμέρας καί Ἑορτῆς. Ἡ συγκατάβαση τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἐρχομός Του κοντά μας. Στόν κόσμο μας, στό κατάντημά μας. Στό Σπήλαιο, τήν Φάτνη, τήν ἐρημιά, τήν μοναξιά, τήν πτώση τοῦ ἀνθρώπου, τήν πτώση ὅλων μας.

Ἐδῶ πού εἴμαστε, ἐδῶ ἦλθεν, ὡς Πατέρας, Σωτῆρας, Φίλος, Ἀδελφός μας. Νά μᾶς σηκώσει ἀπό τήν πτώση μας, νά μᾶς θεραπεύσει ἀπό τίς πληγές μας, νά μᾶς κάνει ὄρθιους. Νά δοῦμε τόν οὐρανό. Νά ἀνοίξουν τά μάτια μας. Νά δοῦμε τό φῶς. Νά βροῦμε τόν δρόμο μας, νά ἐπιστρέψωμεν εἰς τό σπίτι μας τό οὐράνιο. Νά ἔλθωμεν εἰς τήν Βασιλεία Του. Νά εἴμαστε πάντοτε μαζύ Του. Μέ τήν προθυμία, τήν ἐλευθερία μας, ἐλεύθεροι, χωρίς νά εἴμαστε ὑποχρεωμένοι, πιεζόμενοι.
Αὐτά εἶναι τά Χριστούγεννά μας, σήμερα καί πάντοτε.