ις ανάμνηση της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος σε όλο τον κόσμο γιορτάζουμε πενήντα μέρες μετά την Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, την εορτή της Αγίας Πεντηκοστής κατά την οποία γίνεται πράξη η υπόσχεση Του προς τους Μαθητές, ότι θα στείλει τον Παράκλητο, το Πνεύμα της αληθείας. Και επειδή το Άγιο Πνεύμα με την ενέργειά και τα χαρίσματά Του επανακινεί θα λέγαμε την Εκκλησία, γι' αυτό και θεωρείται ως γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας η ημέρα της Πεντηκοστής. Γενέθλιος, όχι με την έννοια της γέννησης αλλά της αναγέννησης.

Διότι από την πρώτη στιγμή υπήρχε η Εκκλησία στη θεία σοφία ως κοινωνία δημιουργημάτων και κοινωνικής σχέσης με τον Τριαδικό Θεό. Επιβεβαιώνει δηλαδή η Εκκλησία τη λειτουργία και την κοινωνία κτιστού και άκτιστου, δημιουργίας και δημιουργού. Επομένως υπήρχε προπτωτικά, πριν από την πτώση δηλαδή με το προπατορικό αμάρτημα. Με την Πεντηκοστή έχουμε μια επανασύνδεση και επαναλειτουργία του μέρους εκείνου της Εκκλησίας που είχε πέσει και την επαναφορά του στην προπτωτική κατάσταση. Για να το πούμε με πιο απλά λόγια, όπως πάντα υπήρχε ο Χριστός και σε δεδομένη στιγμή με τη Γέννησή του εμφανίστηκε στη γη και έγινε ορατός στους ανθρώπους, έτσι και η Εκκλησία υπήρχε πάντα και σε δεδομένη ιστορική στιγμή εμφανίστηκε και έγινε ορατή στους ανθρώπους που πιστεύουν.

Ο ιερός Αυγουστίνος λέει ότι, Εκκλησία είναι ο ίδιος ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας. Η Εκκλησία μας, όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως είναι "αγία". Την αγιότητα μάλιστα αυτή μπορούμε να τη διακρίνουμε σε μεταφυσική αγιότητα και εμπειρική αγιότητα. Μεταφυσική αγιότητα έχουμε στη θεία πλευρά της Εκκλησίας και εμπειρική, αγιότητα, δηλαδή που έχει να κάνει με την πείρα, έχουμε στην ανθρώπινη πλευρά. Η μεταφυσική αγιότητα της Εκκλησίας είναι απόλυτη και δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση.

Κὺριε, δος μοι ὓδωρ πιεῖν 

υριακή της Σαμαρείτιδος σήμερα, ἀδελφοί μου, καί ὅλο τό Εὐαγγέλιο μᾶς μιλᾶ γιά μία δίψα, γιά μία αἰώνια ἔλλειψη τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἀναζήτηση αὐτή, ἀλλά καί ἡ ἱκανοποίησή της ἦταν ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα αἰτήματα τοῦ ἀνθρώπου ὅλα τού  τά χρόνια. Ἡ γυναίκα ἀπό τή Σαμάρεια προσφέρει νερό στό Χριστό μας χωρίς νά ξέρει ποιός εἶναι καί ὅτι τελικά Ἐκεῖνος θά τήν ξεδιψάσει. Τό πηγάδι εἶναι βαθύ καί ὁπωσδήποτε μπορεῖ νά καλύψει τό ἐσωτερικό κενό πού δημιούργησε ἡ προσκόλλησή μας σέ ἄλλου εἴδους «νερά», ἄσχετα μέ τήν ψυχική μας δίψα.

Αἰῶνες τώρα ἀντλοῦμε συμβουλές καί ἰδέες ἀπό ἀκατάλληλους ἀνθρώπους χωρίς πίστη καί μεταφυσικές ἀνησυχίες. Οἱ διάφοροι «Μεσσίες» μᾶς ἔχουν κουράσει, ἀλλά καί ἡ διάθεσή μας νά βροῦμε τό νερό τῆς ζωῆς ἔχει ἐπικίνδυνα ἀλλοτριωθεῖ. Ὁ Χριστός ξεδιψᾶ σήμερα τήν γυναίκα πού Τόν πλησίασε μέ τόν λόγο καί τήν παρηγοριά Του πού εἶναι βάλσαμο, διότι ἀναφέρονται στήν ἀγάπη, τή συγχώρεση, τήν καθαρότητα καρδιᾶς, ψυχῆς καί σώματος καί δίνουν ταυτόχρονα καί τίς ἀνάλογες ἐμπειρίες σ’ αὐτόν πού τίς ψάχνει.

Ὁ ἅγιος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ σου προσφέρει γαλήνη καί δύναμη ἐνῶ ὁ σατανικός ἄνθρωπος σέ γεμίζει μέ ταραχή, πονηριά καί σού δημιουργεῖ διάθεση γιά ἄρνηση τοῦ Θεοῦ καί τῆς ζωῆς. Σ’ αὐτή τή βάση ἐπάνω ἄς κρίνουμε καί ὅλες ἐκεῖνες τίς μορφές πού πέρασαν ἀπό τόν κόσμο αὐτό, ἀλλά καί  τίς τεχνολογικές προόδους καί τ’ ἀποτελέσματά τους.

Τό δέντρο φαίνεται ἀπό τούς καρπούς του, ἀδελφοί μου, καί δυστυχῶς ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ εὐτυχία δέν βρίσκεται στά γλέντια, τίς σαρκικές ἀπολαύσεις, τήν κακῶς ἐννοούμενη ἀνεξαρτησία ἀκόμα καί στή σύγχυση τοῦ ρόλου τοῦ ἄνδρα καί τῆς γυναίκας. Εἴμαστε ἀνικανοποίητοι οἱ ἄνθρωποι καί χρειαζόμαστε κάποιον ἄλλον γιά νά συμπληρώσουμε τήν ἀδυναμία μας.

τήν  Εὐαγγελική Περικοπή τῆς Κυριακῆς του Τυφλοῦ, ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἀναφέρεται σέ ἕνα ἀπό τά σημαντικά θαύματα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, στή θεραπεία τοῦ ἐκ Γενετῆς τυφλοῦ. Τό γεγονός μάλιστα ὅτι ὁ Χριστός ἀπό πηλόν δημιουργεῖ νέον ὀφθαλμόν στόν ταλαιπωρημένο τυφλό ἀποδεικνύει τή πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας γιά τή Θεότητα τοῦ Χριστοῦ καί μάλιστα ὅτι ὁ Θεός - Πατέρας δημιούργησε τά πάντα διά τοῦ Υἱοῦ του.

Πολλά εἶναι τά ἀξιόλογα στοιχεῖα τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς Περικοπῆς. Πέραν ἀπό τή σημασία τῆς διδασκαλίας τῆς Ἁγίας Γραφῆς γιά τήν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ πού ἦρθε στό κόσμο γιά νά μᾶς σώσει ἀπό τήν ἁμαρτία καί τό θάνατο, ἀξίζει νά σταθοῦμε σέ δύο στοιχεῖα πού ἔχουν σχέση μέ τήν ἐποχή μας καί μάλιστα μέ τήν ἀδιαφορία καί τήν ἀνευθυνότητα πού συναντοῦμε μερικές φορές στούς ἀνθρώπους πού ἀναμένουμε νά προστατεύουν ἠθικά τά παιδιά καί τήν εὐρύτερη κοινωνία.

Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί πού θά ἀναφερθοῦμε εἶναι οἱ γονεῖς καί οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας (τότε τούς λέγανε φαρισσαίους). Χωρίς νά σημαίνει ὅτι πάντοτε ὅλοι οἱ γονεῖς κι ὅλοι οἱ εὐσεβεῖς ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας συμπεριφέρονται ὅπως τούς σημερινούς γονεῖς καί τούς Φαρισαίους τῆς Εὐαγγελικῆς Περικοπῆς τού  τυφλοῦ, ὑπάρχουν καί περιπτώσεις ὅμως πού δέν διαφέρουν ἀπ' αὐτούς.

Ἔτσι βλέπουμε σήμερα τούς γονεῖς τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ ἀντί νά δοξάζουν καί νά εὐχαριστοῦν τόν Θεό γιά τή θεραπεία τοῦ υἱοῦ τους, φοβούμενοι τίς συνέπειες νά ὁμιλήσουν μέ θάρρος γιά τήν ἀλήθεια τοῦ θαύματος τοῦ Χριστοῦ, ἀρνοῦνται ἐπίμονα γιά νά μή διωχθοῦν ἀπό τήν Συναγωγή. Στή πραγματικότητα στή διαγωγή τῶν γονέων τοῦ τυφλοῦ της σημερινῆς Εὐαγγελικῆς Περικοπῆς βλέπουμε ἀνάγλυφες τίς ἐκδηλώσεις ἑνός ἀπαράδεκτου καιροσκοπισμοῦ, πού θυσιάζει τήν ἀλήθεια στή πρόσκαιρη σκοπιμότητα μέ μία συμπεριφορά πού εὐχαριστεῖ τούς ἰσχυρούς του κόσμου τούτου.

ε λίγους πιστούς είναι γνωστή η εορτή, αυτή. Εκτός από τους ιερείς και μερικούς άλλους χριστιανούς, που έχουν ένα στενότερο σύνδεσμο με την Εκκλησία μας, οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξή της. Λίγοι είναι εκείνοι που εκκλησιάζονται κατ’ αύτη και οι περισσότεροι δεν υποπτεύονται καν, ότι την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου πανηγυρίζει η Εκκλησία μία μεγάλη δεσποτική εορτή, την εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Και όμως κάποτε αυτή η εορτή  ήταν η μεγάλη εορτή της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και συνέτρεχαν κατ’ αυτή στον μεγάλο ναό πλήθη λαού.

Δεν έχει κανείς παρά να ανοίξει την Έκθεση της Βασιλείου Τάξεως του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου για να δει το επίσημο τυπικό του εορτασμού, όπως ετελείτο μέχρι την Μεσοπεντηκοστή του έτους 903 στον ναό του αγίου Μωκίου στην Κωνσταντινούπολη μέχρι δηλαδή την ημέρα που έγινε η απόπειρα κατά της ζωής του αυτοκράτορα Λέοντος ς’ του Σοφού (11 Μαΐου 903). Εκεί υπάρχει μία λεπτομερής περιγραφή του λαμπρού πανηγυρισμού, που καταλαμβάνει ολόκληρες σελίδες και καθορίζει με την γνωστή παράξενη βυζαντινή ορολογία, πως ο αυτοκράτορας το πρωί της εορτής με τα επίσημα βασιλικά του ενδύματα και την συνοδεία του ξεκινούσε από το ιερό παλάτι για να μεταβεί στον ναό του αγίου Μω­κίου. όπου θα ετελείτο η θεία λειτουργία. Σε λίγο έφθανε η λιτανεία με επί κεφαλής τον πατριάρχη, και βασιλιάς και πατριάρχης εισέρχονταν επισήμως στον ναό.