αγία και μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι περίοδος στην οποία η Εκκλησία μας καλεί τα παιδιά της σε πνευματικές ασκήσεις και περισυλλογή. Είναι περίοδος μετανοίας. Κυριακή Πέμπτη των Νηστειών, προβάλλει ως υπόδειγμα μία γυναίκα που μετανόησε και επέστρεψε στο Θεό. είναι η όσια Μαρία η Αιγύπτια εορτάζει δύο φορές το χρόνο, την 1η Απριλίου και σήμερα. Γύρω από τον βίο της θα στραφεί ο λόγος. Τα παλιά τα χρόνια ζούσε στην έρημο ένας ασκητής, ο Ζωσιμάς. Η φήμη του προσείλκυε πολλές ψυχές. Ήταν όντως άγιος. Άλλα μία μέρα του πέρασε ένας λογισμός - αρκεί και ένας λογισμός για να κάνη τον άνθρωπο ν' αμαρτήσει.

Ο σατανάς του έλεγε «Ζωσιμά, είσαι ο αγιότερος άνθρωπος!». Ο Θεός όμως, που αγαπούσε το Ζωσιμά, δια οράματος του είπε «Δεν είσαι συ ο αγιότερος κοντά στον Ιορδάνη ποταμό υπάρχει κάποιος ανώτερος από σένα». Υπήκουσε και πήγε στον Ιορδάνη, σ' ένα ξακουσμένο μοναστήρι. Εκεί είχαν συνήθεια, την πρώτη μέρα της μεγάλης Τεσσαρακοστής όλοι οι καλόγηροι να φεύγουν αδείαζαν το μοναστήρι, έβγαιναν στην έρημο, κ' εκεί έμεναν 40 μέρες. Επέστρεφαν την Κυριακή των Βαΐων, για να εορτάσουν όλοι μαζί τα πάθη και την ανάστασι του Κυρίου. Έτσι έκανε κι ο άγιος Ζωσιμάς. Βγήκε στην έρημο. Καθώς περπατούσε, βλέπει μία σκια. Φοβήθηκε. Πλησιάζει. Δεν ήταν φάντασμα, ήταν μία γυναίκα η Μαρία η Αιγύπτια.

ήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι μεγάλη εορτή και πανήγυρης. Είναι η Τρίτη Κυριακή των νηστειών εορτή της Σταυροπροσκυνήσεως. Παντού οι ορθόδοξοι τρέχουν στις εκκλησίες, ασπάζονται τον τίμιο σταυρό, παίρνουν από το χέρι του ιερέως τα αγιασμένα άνθη, και ψάλλουν «Τὸν σταυρόν σου προσκυνοῦμεν, Δέσποτα, καὶ τὴν Ἁγίαν σου Ἀνάστασιν δοξάζομε». Άλλα φτάνουν αυτά; Αυτά είναι τύπος. Τύπος αναγκαίος βεβαίως, αλλά η ουσία είναι αλλού. Ποια είναι ή ουσία, και ποιό είναι το περιεχόμενο της σημερινής εορτής; Σήμερα ο αληθινός Χριστιανός αισθάνεται κάτι ιερό, αισθάνεται το ρίγος του εσταυρωμένου. Ο Χριστός απευθύνεται προς τους ανθρώπους όλων των αιώνων και ορίζει τους όρους τους οποίους μπορεί κανείς να γίνει Χριστιανός και να ενταχθεί στην στρατιά του. Τον ακούμε να λέει «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν», όποιος θέλει. Δεν βιάζει κανένα, σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου και καλεί ελεύθερα να υποταχθούμε στο άγιο θέλημα του. Στα λόγια του, που ακούσαμε, κάνει λόγο για σταυρό «και ἀράτω τον σταυρόν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖτω μοι».

Δύο είδη σταυρών προβάλλονται σήμερα ενώπιον μας. Ο ένας είναι ο σταυρός που προσκυνούμε, ο σταυρός που σήκωσε ο ίδιος ο Χριστός. Ο άλλος είναι ο σταυρός που πρέπει να σηκώση ο κάθε ένας από εμάς, αν θέλει βέβαια να λέγεται παιδί του Εσταυρωμένου. Για τους δύο αυτούς σταυρούς θέλω να πω λίγες λέξεις και παρακαλώ να προσέξετε. Αρχίζω με το σταυρό του Χριστού. Ο σταυρός στην παλαιά εποχή, προ Χριστού, στους λαούς της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ήταν η πιο αυστηρή τιμωρία, ήταν το όργανο με το όποιο εκτελούνταν οι βαρυποινίτες, όσοι διέπρατταν μεγάλα εγκλήματα, αποτρόπαια και φρικαλέα. Μετά Χριστόν τα πράγματα άλλαξαν. Λίγα χρόνια μετά τη σταύρωση του Κυρίου όσοι κατεδικάζονταν σε θάνατον εκτελούνταν πλέον με άλλους τρόπους άλλοι με αγχόνη, άλλοι με ξίφος, άλλοι με όπλο, άλλοι με ηλεκτρική καρέκλα. Σήμερα ο σταυρός ως τρόπος εκτελέσεως έχει καταργηθεί. Σκληρά ποινή ο σταυρός.

 «Φέρετε αὐτόν πρός με»

το σημερινό ιερό Ευαγγέλιο ένας δυστυχισμένος πα­τέρας φέρνει το άρρωστο παιδί του στο Χριστό και με δάκρυα παρακαλεί να τον θεραπεύσει. Με λόγια πού ρα­γίζουν κάθε ανθρώπινη καρδιά περιγράφει το δράμα του. Το παιδί του είχε «πνεῦμα ἄλαλο». 'Όσες φορές κατα­λαμβανόταν απ' αυτό έπεφτε κάτω, άφριζε, έτριζε τα δόντια του και ξεραινόταν σαν νεκρός. Ή ζωή του ήταν μαρτυρική. Από τα παιδικά του χρόνια βασανιζόταν από το δαιμόνιο. Μόνη του ελπίδα ήταν ό Χριστός. Γι' αυτό έφερε το παιδί του και ικέτευε. Κι ο Ιησούς αφού πρώ­τα δοκίμασε την πίστη του με τον παντοκρατορικό του λόγο «ἐπετίμησε τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ», απάλλαξε τον νέο από το τυραννικό δαιμόνιο και τον παρέδωσε στον πατέρα του υγιή.  

Έχασα το παιδί μου Πολλοί γονείς σαν τον δυστυχισμένο πατέρα τού ση­μερινού Ευαγγελίου με το δράμα τού παιδιού τους να τους καίει στην καρδιά έρχονται στους ιερείς και πνευμα­τικούς και περιγράφουν τον πόνο τους. Ζητούν τη βοή­θεια και τη δύναμη της Εκκλησίας για τη σωτηρία του παιδιού τους. Με δάκρυα μάς εξομολογούνται το δράμα τους: «έχασα το παιδί μου, έμπλεξε με παλιοπαρέες κι άλλαξε χαρακτήρα και συμπεριφορά. Πριν ήταν καλό, μάς συμπονούσε, ήταν ευγενικό απέναντί μας, είχε φιλό­τιμο. Τώρα έχει γίνει θηρίο. Βλαστημάει, γυρίζει σπίτι τα ξημερώματα. Δεν θέλει να ακούσει για εκκλησία. Όταν ήταν παιδί πριν τα δέκα επτά του ήταν τακτικό στην εξομολόγηση, στην Θεία Κοινωνία. Τώρα τα ειρωνεύεται όλα. Έχει γίνει σωστός αντίχριστος. Δεν έχει όρεξη για δουλειά. Σπαταλά χρήματα πολλά. Έχει απαιτήσεις. Δεν μπορούμε να τον συγκρατήσουμε. Βοηθείστε μας να σώ­σουμε το παιδί μας».  

Με κάθε Εκκλησιαστική λαμπρότητα και τάξη, έγινε πανηγυρικά η χειροτονία του Διακόνου του Ιερού Ενοριακού Ναού Αγίου Ιωάννου Προαστίου Ηρακλείου Κρήτης. Κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας το Σαββάτο 9/5/2005, ιερουργούντος του Θεοφιλεστάτου Κνωσού, και νυν Μητροπολίτου Γορτύνης και Αρκαδίας κ.ΜΑΚΑΡΙΟΥ.

Κατά την διάρκεια της Θ. Λειτουργίας , και μετά την Μεγάλη Είσοδο, σύμφωνα με την Εκκλησιαστική τάξη, έλαβε χώρα η εις Πρεσβύτερον Χειροτονία του μέχρι τότε Διακόνου του Ιερού Ενοριαού Ναού Αγίου Ιωάννου Προαστίου Ηρακλείου Κρήτης, π.Χρήστου Πυτιρίνη. Στον χειροτονητήριο λόγο του, ο νεοχειροτονηθείς, τόνισε την αναξιότητά του να μιλήσει για την Ιερωσύνη. Υπογράμμισε την απαξίωση της Εκκλησίας και ιδιαίτερα των κληρικών ιδιαίτερα στις μέρες μας και ότι θα είναι στόχος του η μεταστροφή αυτής της κατάστασης με τα έργα του, παρά με τα λόγια του.

Ευχαρίστησε όλους που συνέβαλαν με τις προσευχές και με την ηθική στηριξή τους, για να αξιωθεί να ζήσει αυτή τη στιγμή (Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Κρήτης, Θεοεφιλέστατο Επίσκοπο Κνωσού, Πρωτοσύγκελλο, Πνευματικό, Πατέρες Ιεράς Αρχιεισκοπής, Συνεφημερίους, Συγγενείς, Φίλους και Ενορίτες και ιδιαιτέρως την πρεσβυτέρα) και ζήτησε συγνώμη για τα τυχόν λάθη και παραλήψεις του.

Ο Θεοεφιλέστατος με την σειρά του, ήταν συγκινημένος. Υπογράμμισε την ευθύνη που έχει ο ιερεύς, ότι σε καμία απολύτος περίπτωση δεν είναι επαγγελματίας αλλά διάκονος πάντων. Και η μόνη περιουσία του είναι η ιερά παρακαταθήκη (το σώμα και το αίμα του Χριστού μας) που λαμβάνει ο ιερέυς κατά την φρικτή εκείνη ώρα της χεροτονίας του  και για αυτήν θα δώσει λόγο κατά την δευτέρα παρουσία «Λάβε τὴν παρακαταθήκην ταύτην καὶ φύλαξον αὐτὴν μέχρι τῆς δευτέρας τοῦ Κυρίου παρουσίας, ὄτε παρ' αὐτοῦ μέλλεις ἀπαιτεῖσθαι αὐτὴν» το σώμα και το Αίμα του Χριστού.

Στη συνέχεια τελέσθηκε η χειροτονία και όλος ο κόσμος κληρικοί και λαϊκοί που είχαν κατακλύσει τον Παλαιό Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Μηνά Ηρακλείου Κρήτης αναφώνησαν  το «Άξιος»!

Μετά το δι' ευχών και κατά την τάξη της εκκλησίας μας ο νέος Πρεσβύτερος π.Χρήστος Πυτιρίνης μοίρασε το αντίδωρο και όλοι οι Ενορίτες και επισκέπτες, ευχήθηκαν τα δέοντα για να έχει μια καρποφόρα Ιερατική πορεία.