ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ

Χειροτονητήριος Λόγος εις την εις Πρεσβύτερον Χειροτονίαν μου (9-4-2015)

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΙΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΜΟΥ

ΥΠΟ ΤΟΥ ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΝΩΣΟΥ ΚΑΙ ΝΥΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΟΡΤΥΝΗΣ ΚΑΙ ΑΡΚΑΔΙΑΣ κ.κ.ΜΑΚΑΡΙΟΥ

Θεοφιλέστατε Άγιε Επίσκοπε Κνωσού κ. Μακάριε,

Σεβαστοί μου Πατέρες, Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί.

Με βαθειά επίγνωση, για το ύψος της τιμής και το μέγεθος της ευθύνης, προσέρχομαι σήμερα για να λάβω το δεύτερο βαθμό της ιερωσύνης, απεσταλμένος της Εκκλησίας, προς λαόν ευσεβή. Γνωρίζω ότι η οδός προς την ιερωσύνη οδηγεί στο Γολγοθά και ότι η ιερατική διακονία θα είναι κατ’ εξοχήν «Σταυρώσιμος». Το δέ επιτραχήλιον, το οποίον θα τεθεί μετ’ ολίγον επ’ εμού, αν και υφασμάτινον, εν τούτοις συμβολίζει την ευθύνην της σωτηρίας των ψυχών, των οποίων θα μου αναθέσει η Εκκλησία και θα καταστεί δι’ εμέ αιτία πολλών δοκιμασιών.

Γνωρίζω επίσης ότι κατά τους χρόνους που διερχόμεθα όπου η αμαρτία έχει πλεονάσει και «οἰ ἀρχές καὶ οὶ ἐξουσίες τοῦ σκότους τοῦ αἰώνος τοῦτου» επιβάλλουν όσο ποτέ άλλοτε την κακία και την πονηρία στους ανθρώπους. Σε χρόνους όπου η ύλη και το χρήμα έχουν κυριεύσει τον άνθρωπο και τον έχουν απομακρύνει απ’ τα πολύτιμα πνευματικά αγαθά, σε ημέρες κρίσεως της θρησκευτικής πίστεως και ανατροπής των αξιών, ο ιερεύς είναι ομολογητής και μάρτυς.

Σ’ αυτούς όμως τους χρόνους αξιώνομαι σήμερα, να συμετάσχω στην μαρτυρική ιερωσύνη της εκκλησίας του Χριστού. Όχι για να διακονηθώ αλλά για να διακονίσω. Όχι για να δοξασθώ αλλά για να δοξάσω. Γίνομαι ιερεύς όχι για να διαπρέψω, αλλά για να διακονίσω τις ψυχές τις οποίες μου εμπιστεύεται από σήμερα η εκκλησία η οποίες είναι «Σώμα Χριστοῦ» και να σηκώσω τον Σταυρό μου για να ξεκινήσω την πορεία μου προς το Γολγοθά. Σταυρός ο οποίος θα είναι για μ’ ένα καύχημα. Γνωρίζω επίσης, ότι ο λαός του Θεού, θα ζητήσει από τον ιερέα την γνησιότητα της ορθοδόξου πίστεως και της ζωντανής μαρτυρίας της αγάπης του Χριστού.

Ο ιερεύς πρέπει να είναι μιμητής του λόγου του Αποστόλου Παύλου «τοῖς πάσι γέγονα τὰ πάντα, ἴνα πάντας τινάς σῶσω». Θέλω να γνωρίζετε αγαπητοί μου, ότι ως ιερεύς έρχομαι ουχί «ἴνα θύσω και ἀπολέσω» αλλά για να αφοσιωθώ εις έργον διακονίας, αφού εις την Εκκλησίαν «ος εάν θέλει ἔν ὑμίν μέγας γενέσθαι, ἔσται πάντων διάκονος», θα διαφυλάξω την ορθόδοξον πίστη. Όχι μόνο προσευχόμενος αλλά και αγωνιζόμενος. Κάτω από την σκέπη του Πανάγαθου Θεού και Πατρός, και του Υιού, και του Αγίου και Τελεταρχικού Πνεύματος.

Σήμερον αγαπητοί μου «Πεντηκοστήν ἐορτάζομεν καὶ Πνεύματος ἐπιδημίαν». Και όχι μονο σήμερα, αλλά και κάθε φορά που η Αγία μας Εκκλησία δια χειρών του Επισκόπου τελεί το μυστήριο της ιερωσύνης και χρίει λειτουργούς των του Χριστού αγίων και αχράντων μυστηρίων εις έργον διακονίας εις την Εκκλησία και τον κόσμο. Σήμερον αγαπητοί μου είναι η προσωπική μου Πεντηκοστή, η οποία όμως δεν είναι ιδιωτική μου υπόθεση αλλά γεγονός όλης της Εκκλησίας. Και τούτο, διότι οι ιερείς δεν χειροτονούνται για να εξυπηρετήσουν προσωπικά τους καθήκοντα, αλλά για να δοθούν εις την Εκκλησίαν για την οποία ο Χριστός «καὶ ἑαυτόν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς ἵνα αὐτὴν ἁγιάσῃ… μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ῤυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων ἀλλ’ ἵνα ᾗ ἁγία καὶ ἄμωμος».

Ευχαριστώ τον Πανάγαθο και Ελεήμονα Θεό που με εξέλεξε και με τοποθετεί σ’ αυτή τη θέση. Η εκλογή είναι του Θεού. «Οὐχ ὐμεῖς με ἐξελέξασθε, ἀλλ’ ἐγὼ ἐξελεξάμην ὐμᾶς, καὶ ἔθηκα ὐμᾶς, ἴνα ὐμεῖς ὐπάγεται καὶ καρπόν φέρητε καὶ ὀ καρπός ὐμῶν μένει». Η ιερωσύνη κατά τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο «τελείται μὲν ἐπὶ τὴς γῆς, τάξιν δὲ ἔχει ἐπουρανίων ταγμάτων». Δια τούτο οι ιερείς πρέπει να είναι πάντοτε αγνοί, έχοντες καθαρά την καρδία, να βλέπουν το Χριστό, το σώμα του και το αίμα του.

«Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται». Βλέποντας η εμή ελαχιστότης το μεγαλείο της ιερωσύνης έρχονται στο νού μου τα λόγια της Θείας Λειτουργίας «Οὐδείς ἄξιος τῶν συνδεδεμένων ταῖς σαρκικές ἐπιθυμίαις καὶ ἡδοναῖς προσέρχεσθαι ἢ προσεγγίζειν ἢ λειτουργεῖν σοι, Βασιλεῦ τῆς δόξης». Μ’ αυτά τα λόγια τονίζετε η αναξιότητα των ανθρώπων εκείνων οι οποίοι είναι προσκολλημένοι στα γήϊνα στα υλικά και φθαρτά «ὤν πρώτος εἰμὶ ἐγὼ» να γίνονται λειτουργοί του υψίστου. Παρά ταύτα «ἀμαρτωλός ὤν», «Πρὸ τῶν θυρῶν τοῦ ναοῦ σοὺ παρέστηκα, καὶ τῶν δεινῶν λογισμῶν οὐκ ἀφίσταμαι».

Γνωρίζοντας λοιπόν το μεγαλείο και το ύψος της ιερωσύνης και έχοντας επίγνωση της αναξιότητος και αμαρτωλότητός μου, «τρέμω»∙ βλέποντας ότι εντός ολίγου θα λάβω το δεύτερο βαθμό της ιερωσύνης και θα είμαι αυτός που θα διαμελίζω «τὸν μελιζόμενον καὶ μὴ διαιρούμενον, τον ἐσθιόμενον καὶ μηδέποτε δαπανόμενον». Πώς τα χέρια μου τα αμαρτωλά, θα κρατήσουν το σώμα και το αίμα του Χριστού; Πώς τα ακάθαρτά μου χείλη και βέβηλα και η ακαθαρτωτέρα μου γλώσσα θα αναπέμψουν ύμνους στον Θεό; Πώς οι οφθαλμοί μου οι εστραμένοι εις την γή θα ιδούν τα μεγαλεία του Θεού; Πώς τα ώτα μου όπου με περιέργεια στρέφονται στα κοσμικά ακούσματα, θα ακούσουν άρρητα ρήματα; Πώς τα πόδια μου που πατούν στη γή, θα σταθούν στο θυσιαστήριο το οποίο είναι εις τύπον του επουρανίου θυσιαστηρίου; Πώς το ανάξιο σώμα μου θα δέχεται τον Κύριον της δόξης ο οποίος είναι «πύρ γὰρ τοὺς ἀναξίους φλέγων» Δια τούτο κράζω σοι Κύριε∙ «Δέξε με ὤς τὸν ληστήν, ὤς τὸν τελώνην καὶ ὤς τὸν ἄσωτον».

Σας παρακαλώ Θεοφιλέστατε Άγιε Επίσκοπε Κνωσού κ. Μακάριε, Σεβαστοί Πατέρες και Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, μή με εγκαταλείψετε τούτη τη στιγμή, αλλά δεηθείτε για μ’ ένα, να δεχθεί τις ικεσίες μου ο Θεός, και να με αξιώσει ως ιερέα, δια πρεσβειών «Τῆς ὐπερευλογημένης ἐνδόξου δεσποίνης ἠμῶν Θεοτόκου και ἀειπαρθένου Μαρίας της γλυκητάτης μητέρας μας και μητέρας του Θεού ημών∙ Τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἱωάνου∙ Τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος καὶ Θαυματουργοῦ Μηνά και Πάντων των Αγίων και Ιεραρχών».

Ευχηθήτε ο Παράκλητος «τὸ πνεῦμα τῆς ἀληθεῖας ὀ παρά τοῦ πατρός ἐκπορεύεται» αυτός που «ἰερέας τελιεῖ, ἀγραμμάτους σοφίας ἐδίδαξε, ἀλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν» και «ὄλον συγκροτεί το θεσμόν τὴς ἐκκλησίας» να με φωτίζει, να γίνει ποδηγέτης μου οδηγώντας τα βήματά μου στη νέα μου πορεία της οποίας αφετηρία είναι η σημερινή ημέρα. Ε

υχαριστίες πολλές εκφράζω τούτη την ώρα προς το Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κ.κ. Τιμόθεο ο οποίος από μικρό παιδί με αγκάλιασε σαν στοργικός Πατέρας, με αγάπησε και με ανέθρεψε, μεγαλώνοντάς με στο Ορφανοτροφείο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης. Στο πρόσωπο του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου και Ποιμενάρχου μας κ.κ. Τιμοθέου εκ βάθους καρδίας ευχαριστώ την Αγία μας Εκκλησία για την στήριξη και την αμέριστη συμπαράσταση που μου έδειξε αγκαλιάζοντάς με από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι σήμερα.

Ευχαριστίες πολλές εκφράζω και σε σας Θεοφιλέστατε Άγιε Επίσκοπε Κνωσού κ. Μακάριε για την αγάπη την στήριξη και την αμέριστη συμπαράσταση που μου δείξατε όσο διάστημα η Αγία μας Εκκλησία με αξίωσε να την υπηρετήσω ως ελάχιστος διάκονος. Η ευχαριστίες μου προς το πρόσωπό σας είναι αναρίθμητες. Για όλα σας ευχαριστώ. Σε κάθε μου λειτουργία θα προσεύχομαι να σας δίνει ο Θεός δύναμη να σας στηρίζει και να σας ενισχύει στο δύσκολο έργο το οποίο ως ελάχιστος επίσκοπος επιτελείτε, πάντοτε θα σας είμαι ευγνώμων.

Ευχαριστίες πολλές εκφράζω τούτη την ώρα προς τον Πρωτοσύγκελο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη Μεθόδιο Βερνιδάκη ο οποίος είναι για μ’ ένα πνευματικός οδηγός και λαμπρός προϊστάμενος. Καθώς και όλους τους συνεργάτες του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου μας οι οποίοι με αγάπη και ταπείνωση προσφέρουν της υπηρεσίες τους στα Γραφεία της Ιερά Αρχιεπισκοπής.

Ευχαριστίες πολλές, εκφράζω τούτη την ώρα προς τον ιερατικό προϊστάμενο και πνευματικό μου Πατέρα, τον Αιδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο Πατέρα Ματθαίο Γιαλιαδάκη για την αγάπη την στήριξη και την πνευματική καθοδήγηση που είχα όσο διάστημα τάχθηκα να υπηρετήσω την Ενορία του Αγίου Ιωάννου Προαστίου Ηρακλείου, ως διάκονος. Πατέρα Ματθαίε, για όλα σας ευχαριστώ. Σας ζητώ ταπεινά να με συγχωρέσετε για όσες φορές σας επίκρανα είτε εν λόγω είτε εν έργο. Για όλα σας ευχαριστώ και πάντοτε θα σας είμαι ευγνώμων. Ευχαριστώ τον συνεφημέριο μου Πατέρα Ανδρέα Κασωτάκη, για την αγάπη τον σεβασμό και την συμπαράστασή του καθώς και τους ευλαβείς ενορίτας μου για την αγάπη την στήριξη την καταδεκτικότητα και την αμέριστη συμπαράσταση που έδειξαν προς το πρόσωπό μου.

Εκ βάθους καρδίας ευχαριστώ όλους τους σεβαστούς Πατέρες που ήρθαν σήμερα εδώ να με τιμήσουν και να συμπροσευχηθούν μαζί μου. Ευχαριστώ πολύ τους συγγενείς της συζύγου μου οι οποίοι με δέχτηκαν στην οικογένειά τους με αγάπη, και με στήριξαν στο να εκπληρώσω τις επιθυμίες μου. Ευχαριστώ τους προγόνους μου και τους κατά σάρκα συγγενείς τόσο τους δικούς μου όσο και της συζύγου μου καθώς και τους αναδόχους μου.

Ευχαριστώ πολύ τους ανθρώπους που με ευεργέτησαν κατά τους χρόνους των σπουδών μου. Ευχαριστώ τους Διευθυντές και Καθηγητές των Σχολών μου στην Μεγαλόχαρη Παναγία της Τήνου, και στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή της Κρήτης. Είμαι σε όλους ευγνώμων, όσους με παρηγόρησαν δίνοντάς μου δύναμη να συνεχίσω τον αγώνα μου. Περισσοτέρως δε, τυγχάνω ευγνώμων και ευχαριστώ τη σύζυγό μου Αικατερίνη, η οποία στέκεται δίπλα μου φύλακας άγγελός μου και με στηρίζει ως «στύλος ἀκλόνητος» με βοηθά στο να εκπληρώνω τα όνειρά και τις επιθυμίες μου, με φροντίζει και με δέχεται με τα ελαττώματά μου και στην οποία οφείλω τα πάντα. Ευχαριστώ τον Παντοδύναμο και Πανηκτήρμονα Θεό που με αξίωσε πρίν γίνω Πατήρ ως ιερεύς να γίνω πατέρας δικών μου τέκτων.

Τελευταία όμως Θεοφιλέστατε επιτρέψτε μου τούτη την ώρα να μνημονεύσω τον Μακαριστό Αρχιμανδρίτη Ιγνάτιο Μουντοκαλάκη, τον τότε Εφημέριο του Ιερού Ιδρυματικού Ναού της Αγίας Σκέπης ο οποίος ήταν για μ’ ένα η αρχή και η αιτία να ανέβω από μικρό παιδί στο αναλόγιο μόλις 10 ετών, ώστε να μάθω να υμνώ και να δοξάζω τον Θεό την Παναγία και όλους μας τους Αγίους.

Τελειώνοντας ευχαριστώ πολύ και τον Αιδεσομολογιότατο Πρωτοπρεσβύτερο Πατέρα Νεκτάριο Μαρκάκη για την αδελφική του αγάπη και συμπαράσταση που μου έδειξε από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι σήμερα, καθώς υπήρξε και ο πρώτος διδάσκαλος ο οποίος μου έμαθε να διαβάζω και να μελετώ την Πατρώα μας Εκκλησιαστική Βυζαντινή Μουσική. Και τώρα σε ευχαριστώ Αγία μου Σκέπη που με διαφύλαξες όλα αυτά τα χρόνια.

Και νυν «Υπεραγία Θεοτόκε» δέξε τις ικεσίες μου και συνέχισε να είσαι για εμέ «Σκέπη Ἀγία». «Σκέπη Θεία». «Σκέπασόν με ἐν τῇ Σκέπη τῶν πτερύγων Σου». Εκ βάθους καρδίας, όλους, σας ευχαριστώ που προσήλθατε εις την Θείαν Λειτουργίαν ταύτην, συνμπροσεύχεσθαι μαζί μου και με τιμάται με την παρουσία σας. «Μνῆσθητι Κύριε καὶ τῶν συνελθόντων εἰς την χαράν ταῦτην». Και νυν Θεοφιλέστατε Άγιε Επίσκοπε Κνωσού κ. Μακάριε έτοιμος κατ’ άνθρωπον προσέρχομαι προσευχόμενος: «Δέσποτα Κύριε, ὀ Θεός ἡμῶν, ὁ καταστήσας ἐν οὐρανοῖς τάγματα καὶ στρατιὰς ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, εἰς λειτουργίαν τῆς σῆς δόξης, ποίησον σὺν τῇ εἴσόδῳ ἡμῶν, εἴσοδον ἀγίων ἀγγέλων γενέσθαι συλλειτουργοῦντων ἡμῖν, καὶ συνδοξολογοῦντων τὴν σὴν ἂγαθότητα». ΑΜΗΝ.

Ηράκλειο 9 Απριλίου 2005

ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ

Η εις Άδου Κάθοδος

«Ὅτι καὶ Χριστός ἅπαξ περὶ ἁμαρτιῶν ἔπαθε, δίκαιος ὑπὲρ ἀδίκων, ἵνα ἡμᾶς προσαγάγῃ τῷ Θεῷ, θανατωθεὶς μὲν σαρκί, ζωοποιηθείς δὲ πνεύματι· ἐν ᾧ καὶ τοῖς ἐν φυλακῇ πνεύμασι πορευθεὶς ἐκήρυξεν»
(Α´ Πέτρ. γ´ 18-19).

apokathilosi ατά το Άγιο και Μέγα Σάββατο, η Εκκλησία μνημονεύει την εις Άδου κάθοδο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ότι δηλαδή, κατά τις τρεις ημέρες μετά τον θάνατό Του και μέχρι της αναστάσεώς Του, ο Κύριος κατήλθε στον Άδη, στον τόπο, όπου ευρίσκονταν φυλακισμένες οι ψυχές των ανθρώπων, κήρυξε και, στη συνέχεια, με θεϊκή εξουσία ανέστησε και ελευθέρωσε τις ψυχές και κυριολεκτικά «ἐκένωσε» τα ταμεία του ζοφερού αυτού τόπου. Η προσδοκία του διαβόλου ήταν, ότι τελικά θα μπορούσε να κρατήσει ένα μέρος της δημιουργίας του Θεού υπό την εξουσία του. Αυτός ήταν ο Άδης.

Ο Άδης δεν είναι τόπος, αλλά τρόπος ζωής των πνευμάτων. Είναι δε ως τρόπος και κατάσταση ζωής αντίθετος του Παραδείσου. Εάν στον Παράδεισο ο άνθρωπος είναι ευτυχισμένος επειδή ζει με τον Θεό, στον Άδη ζει δυστυχισμένος επειδή ζει με τούς διαβόλους. Στον Άδη κατέρχονταν όλοι οι ζώντες. Εκεί δεν μπορούσαν να αινούν πια τον Θεό, να ελπίζουν στην δικαιοσύνη Του, στην πιστότητά Του. Πρόκειται για μία ολοκληρωτική εγκατάλειψη.

Περισσότερα...

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

«Ὅτε οἱ ἔνδοξοι μαθηταί ἐν τῷ νιπτῆρι τοῦ δείπνου ἐφωτίζοντο, τότε Ἰούδας ὁ δυσσεβής, φιλαργυρίαν νοσήσας, ἐσκοτίζετο· καί ἀνόμοις κριταῖς σέ τόν δίκαιον κριτήν παραδίδωσι. Βλέπε, χρημάτων ἐραστά, τόν διά ταῦτα ἀγχόνῃ χρησάμενον· φεῦγε ἀκόρεστον ψυχήν τήν διδασκάλῳ τοιαῦτα τολμήσασαν. Ὁ περί πάντας ἀγαθός, Κύριε, δόξα σοι».

Όταν οι ένδοξοι μαθητές κατά τη διάρκεια του νιπτήρα λάμβαναν το φως του Θεού, τότε ο δυσσεβής Ιούδας, καταληφθείς από τη φοβερή νόσο της φιλαργυρίας, γέμιζε από το σκοτάδι της παρανομίας. Έτσι, σκοτισμένος, παρέδιδε σε άνομους κριτές (να δικαστείς) εσένα, το δίκαιο Κριτή. Βλέπε, εσύ που αγαπάς τα χρήματα, αυτόν που για χάρη τους, χρησιμοποίησε την αγχόνη (κρεμάστηκε)· απόφευγε την αχόρταγη ψυχή, που τόλμησε τέτοια πράγματα στο Διδάσκαλο.

Σε εσένα, Κύριε, που είσαι προς όλους αγαθός, δόξα σοι. Το πρόσωπο του Ιούδα κατέχει κεντρική θέση στην ιστόρηση του πάθους του Χριστού. Ήδη η υμνογραφία των προηγούμενων ημερών της Μεγάλης Εβδομάδος ασχολήθηκε αρκετά με τον προδότη μαθητή. Το τροπάριο επανέρχεται στο ίδιο θέμα, τόσο περισσότερο όσο η προδοσία ήταν επί θύραις. Ήταν Μεγάλη Πέμπτη. Το εσπέρας ο Χριστός θέλησε με τους μαθητές του να φάγει το τελευταίο Πάσχα της ζωής του, στο οποίο θα συνιστούσε το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας.

Οι μαθητές ήταν όλοι συγκεντρωμένοι σε υπερώο δωμάτιο στα Ιεροσόλυμα, όπου όλα είχαν ετοιμαστεί για το πασχάλιο δείπνο. Μαζί τους ήταν και ο Ιούδας. Ενώ όμως οι έντεκα μαθητές στις κρίσιμες εκείνες ώρες φωτίζονταν από την ακτινοβολία του θείου Διδασκάλου και ο νους τους ανοιγόταν στη Χάρη για να δεχτεί τις φωταύγειες του σωστικού μυστηρίου, ο Ιούδας ήταν παραδομένος στο σκοτάδι του αιώνιου θανάτου. Ασυγκίνητος στο θαύμα του Θεού, ο νους του απουσίαζε από την ουράνια μυσταγωγία, έτρεχε μακριά, πολύ μακριά, έφτανε στα έγκατα του Άδη, στο ζοφερό σκοτάδι της κολάσεως.

Περισσότερα...

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

«Μετά τούτο ειδώς ό Ιησούς ότι πάντα ήδη τετέλεσται, ίνα τελειωθή ή γραφή, λέγει Διψώ»

stavrwsh Κύριος μας σήμερα βρίσκεται πάνω στο σταυρό. Ή φύσις πάσχει. Ή γη βυθίζεται στο σκοτάδι, φορεί τα μαύρα. Τα βράχια σείονται, το καταπέτασμα του ναού σχίζεται. Οι άγγελοι πενθούν και λένε στους ανθρώπους, Κλάψτε και εσείς για το Χριστό. Πέντε ώρες έμεινε πάνω στο ξύλο του σταυρού ό Κύριος. Απερίγραπτο το μαρτύριο του. Άλλα και την ώρα του πόνου δεν έχασε τη διαύγεια του. Φίλοι και εχθροί, όλοι πέρασαν από τη σκέψη του. Όλους τους θυμήθηκε με μια αγάπη άπειρη.

Θυμήθηκε την Παναγία Μητέρα και την εμπιστεύθηκε στον Ιωάννη με το «Ιδού ή μήτηρ σου» (Ίωάν. 19,27). Θυμήθηκε και τους σταυρωτάς και είπε το «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Άλλ' ή ώρα του θανάτου πλησιάζει. Ή ζωή του Χριστού λειώνει σαν το κερί. Οι σταυρωτοί βλέπουν την αγωνία και με σαδισμό επιχαίρουν για τα παθήματα του. Τότε ό Χριστός ανοίγει τα χείλη και λέει. «Διψώ» (Ίωάν. 19,29). Αυτό το λόγο θέλησα να λάβω ως θέμα. Ελάτε να τον μελετήσουμε. Ζητώ τη βοήθεια του Εσταυρωμένου και τη δική σας προσοχή. Χριστέ, βοήθησε με Χριστιανοί, προσέξτε με. «Διψώ».

Από την ώρα πού συνελήφθη στη Γεσθημανή μέχρι τη στιγμή πού είπε τη λέξη αυτή, ό Χριστός υπέφερε μύρια μαρτύρια. Για κανένα όμως δεν άνοιξε το στόμα του να παραπονεθεί, έμεινε άφωνος σαν άκακο αρνίο. Όταν του έβαλαν το ακάνθινο στεφάνι δεν είπε «Ώ ή κεφαλή μου!», όταν τον χτύπησαν με το φραγγέλιο δεν είπε «'Ώ τα νώτα μου!», όταν τον κάρφωναν δεν είπε «'Ώ τα πόδια, ω τα χέρια μου!». Τώρα όμως πού πλησιάζει το τέλος λέει «Διψώ». Είναι μια ανάγκη του σώματος,

Είναι προπαντός ό πόνος της ψυχής του «Διψώ». Ποιος δίψα; Εκείνος πού δημιούργησε το νερό και τις δεξαμενές του. Υδρατμοί και νέφη, θάλασσες και ωκεανοί, πηγές και λίμνες, ποταμοί και ρυάκια, όλα Είναι έργα του. Αν δώσει μια διαταγή, ή θάλασσα θα γίνει ξηρά, οι ωκεανοί θα δείξουν το βυθό τους, οι πηγές θα στερέψουν, οί άνθρωποι θα πεθάνουν. και όμως ό δημιουργός του ύδατος διψά. «Διψώ». Ποίος το λέει; Εκείνος πού βρέχει επί δικαίους και αδίκους, εκείνος πού ποτίζει και τον κακούργο. Εκείνος πού δροσίζει τα άνθη κ αϊ τη χλόη. Εκείνος πού σε όλους προσφέρει δωρεάν το νερό.

Αυτός τώρα δίψα. «Διψώ». Και σε ποιους το λέει; Στους Ιουδαίους, πού μαζί με τους ξένους στρατιώτες κυκλώνουν το σταυρό. Αυτοί είχαν ιδιαίτερο λόγο να τον ευγνωμονούν. Δίψασαν κι αυτοί κάποτε, είπαν κι αυτοί «διψώ». Πού, πότε; Όταν διάβαιναν την έρημο της Αραβίας. Σταλαγματιά νερό δεν υπήρχε. Τρέχουν στο Μωϋσή «Διψούμε, δός μας νερό, χανόμαστε!». Ό Μωυσής παρακάλεσε το Θεό, κι ό Θεός τον διέταξε να χτυπήσει με το ραβδί του ένα βράχο. Κι ό βράχος έγινε βρύση.

Τους πότισε με άφθονο νερό. Ποιος; Αυτός πού τώρα φωνάζει «Διψώ». Όταν φώναξαν εκείνοι «διψούμε», ό Χριστός τους έδωσε νερό, τώρα πού ό Χριστός λέει «Διψώ», δέ' βρίσκεται ένας άπ' αυτούς να του προσφέρει λίγη δροσιά. Ώ της αχαριστίας σας, Ιουδαίοι! «αντί του μάννα χολήν, αντί του ύδατος όξος» (αντίφ. ι6' 1). «Διψώ». Είναι φυσικό να δίψα ό Χριστός. Είναι τέλειος άνθρωπος, έχει τις ανάγκες πού έχουμε κ' εμείς. Το αίμα του έφυγε, ποτίζει τη γη του Γολγοθά.

Σαν τραυματίας, σαν κουρασμένος οδοιπόρος φωνάζει «Διψώ». Άλλ' ή φωνή του «φωνή βοώντος εν τη έρήμω» (Ματθ. 3,3). Οι σταυρωτοί δεν εννοούν ν' ανακουφίσουν τον πόνο του. Αντιθέτως, νερό ζητεί, κι αυτοί του προσφέρουν ξίδι με χολή. Άλλα ή λέξη «Διψώ» δεν εκφράζει ανάγκη σωματική μόνο. Δέ' διψά μόνο το σώμα του Χριστού έχει και δίψα ψυχική. «Διψώ». τι διψά ή ψυχή του Χριστού μας; Διψά δικαιοσύνη. Εκείνος είπε «Μακάριοι οι διψώντες την δικαιοσύνην» (Ματθ. 5,6).

Ποιος άλλος αγάπησε το δίκαιο όσο ό Χριστός; και όμως έπεσε πρώτο θύμα της αγριωτέρας αδικίας. Ή καταδίκη του μένει αιώνιο στίγμα της ανθρωπινής δικαιοσύνης. «Δικαιοσύνη μάθετε, οι ενοικούντες επί της γης»(Ήσ. 26,9). Άλλα που δικαιοσύνη; Πάνω απ' το σταυρό σήμερα ρίχνει το θείο βλέμμα στη γη της αδικίας κι ακούω τη φωνή του «Διψώ». Διψά δικαιοσύνη, άλλ' οί άρχοντες των λαών βουλώνουν τ' αυτιά τους χειρότερα από τους Ιουδαίους.

Άγγλος πολιτικός είπε, ότι επικρατεί όχι ό νόμος της δικαιοσύνης, άλλ' ό νόμος της ζούγκλας, ό ισχυρός καταβροχθίζει τον αδύνατο. Το άνθος του δι καιου μαράθηκε από το λίβα της αδικίας. «Διψώ». Διψά τι; Ειρήνη. Εκείνος είπε «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί» (Ματθ. 5,9) και διέταξε την Εκκλησία του να εύχεται «υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου». Ειρήνη διψά ή μεγάλη καρδιά του. Και αντί ειρήνης βρίσκει ταραχή, θόρυβο. Τα έθνη ετοιμάζονται για πόλεμο, τροχίζουν τα μαχαίρια τους πάνω στην ακονόπετρα του μίσους, τρέχουν ακάθεκτοι στο δρόμο του αίματος.

Δέ' βρίσκει ό Χριστός αυτό πού ποθεί, κ' εξακολουθεί να φωνάζει στον μαινόμενο κόσμο. Διψώ την ειρήνη! «Διψώ». τι διψά; Διψά αγάπη. Άλλα που αγάπη; Τα λουλούδια της αγάπης σπανίζουν πια στον εγωιστικό μας κόσμο. Το μίσος απλώνεται, ψυγείο κατήντησε ή γη, παγωνιά επικρατεί. Και ό Χριστός βλέπει τα παγόβουνα των καρδιών και φωνάζει. Κόσμε, διψώ αγάπη! «Διψώ». τι διψά; Αγιότητα ψυχών και σωμάτων. Είναι εκείνος πού είπε «Μακάριοι οί καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεό όψονται» (Ματθ. 5,8).

Άλλα που ή αγιότης, πού ή παρθενία, πού ή καθαρότης των ηθών; Παντού υψώνονται ναοί της Αφροδίτης και βωμοί του Βάκχου. Τη σάρκα και όχι το πνεύμα λατρεύει ό κόσμος. «Πάντες εξέκλιναν, άμα ηχρειώθησαν, ουκ εστί ποιών χρηστότητα, ουκ εστίν έως ενός» (Ψαλμ. 13,3). Ή νεότης σαπίζει μέσα στη διαφθορά, το πνεύμα τυραννείται, ή σάρκα θριαμβεύει. Και ό Χριστός, πού βλέπει άπ' το σταυρό αυτό το βούρκο, φωνάζει. Κόσμε, διψώ αγιότητα και καθαρότητα! «Διψώ». τι διψά;

Αλήθεια και ειλικρίνεια στους λόγους και τα αισθήματα μας. «Εγώ ειμί... ή αλήθεια» και «ή αλήθεια ελευθερώσει υμάς», είπε (Ίωάν. 14,6. 8,32). Άλλα πού αυτά! Όλοι σήμερα φορούμε τη μάσκα της υποκρισίας. Βλέπω γυναίκες πού διαβάζουν θρησκευτικά βιβλία, κάνουν μεγάλους σταυρούς, μιλούν ή μάλλον φλυαρούν περί Θεού, αλλά μένουν μόνο στα λόγια. Έργα μηδέν άκαρπες συκιές. Λησμόνησαν τα λόγια του Χριστού «Ου πάς ό λέγων μοι Κύριε, Κύριε, είσελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών».

Το ίδιο ισχύει και για τους άντρες. και ό Χριστός βλέπει τις μάσκες της υποκρισίας και φωνάζει. Κόσμε, διψώ για αλήθεια και ειλικρίνεια! «Διψώ». τι διψά; Τη σωτηρία της ψυχής σου. Χρόνια σε περιμένει ό Χριστός μας. Άλλα συ συνεχίζεις το δρομολόγιο της αμαρτίας. Στάσου λοιπόν μια στιγμή, άκουσε τον. Σου φωνάζει. Αμαρτωλέ, διψώ τη σωτηρία σου, γι' αυτήν φόρεσα τον ακάνθινο στέφανο, γι' αυτήν ανέβηκα στο σταυρό. Αδελφέ συναμαρτωλέ! Αν βρισκόσουν κάτω από το σταυρό και άκουγες το Χριστό να φωνάζει «Διψώ», είμαι βέβαιος ότι θα έτρεχες να του φέρεις ένα ποτήρι νερό.

Άλλα και σήμερα το ίδιο φωνάζει. «Διψώ». Διψά δικαιοσύνη, ειρήνη, αγάπη, αγιότητα, άλήθεια-ειλικρίνεια, σωτηρία ψυχών. Μη μείνουμε ασυγκίνητοι στη φωνή του. Όποιος αδικεί, όποιος μισεί και φθονεί, όποιος κυλιέται στη λάσπη της ακολασίας, όποιος ζει στην υποκρισία και το ψέμα, όποιος μένει αμετανόητος στην αμαρτία, ας του προσφέρει σήμερα ένα δάκρυ μετανοίας, αυτό προ παντός περιμένει ό Χριστός, αυτό θα Είναι ή καλύτερη δροσιά του.

Ω εσταυρωμένε Λυτρωτά! Δίψασες, και οί σταυρωτέ σου έδωσαν χολή και όξος, διψάς και σήμερα, αλλά στη γη μας έχουν στερέψει οί πηγές του κάλου. Μόνο μικρά ποταμάκια καλοσύνης και αρετής υπάρχουν μέσα στη Σαχάρα του κόσμου. Δός μας τη χάρη σου, ώστε τα ποταμάκια αυτά να γίνουν μεγάλοι ποταμοί, ή Σαχάρα να γίνει κήπος της Εδέμ, να βασιλεύσει παντού ή αγάπη ή δικαιοσύνη ή ειρήνη ή αγιότης ή παρθενία. Κάνε τη σημαία του σταυρού να κυματίζει παντού. Κάνε να σβήσουν μέσα μας όλες οι δίψες της αμαρτίας, και ν' ανάψει στην καρδιά μας ή δίψα εκείνη της αγιότητας, πού αισθάνθηκες εσύ όταν από το σταυρό σου φώναξες «Διψώ».

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

ΣΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

prodosia_iouda ραγματικά δεν έχω τι να πω για τη σημερινή πανήγυρη. Διότι η μεν πανήγυρη παρακινεί τη γλώσσα μου στο να κατηγορήσω τον Ιούδα, ενώ η φιλανθρωπία του Σωτήρα μου την γυρίζει πίσω. Και είμαι κυριευμένος από αυτά τα δύο, από μίσος εναντίον του προδότη, και αγάπη για τον Κυριο. Το μίσος όμως το νικάει η αγάπη, διότι είναι μεγαλύτερη και δυνατότερη. Γι᾽ αυτό, αφήνοντας κατά μέρος τον προδότη, εξυμνώ τον ευεργέτη, όχι όσο είναι άξιος, αλλ᾽ όσον επιτρέπουν οι δυνάμεις μου να Τον εξυμνήσω. Πως άφησε τους ουρανούς και κατέβηκε στη γη;

Πως Εκείνος που γεμίζει ολόκληρη την κτίση, ήρθε προς εμένα, και έγινε για χάρη μου άνθρωπος σαν και μένα; Πως πήρε μαθητή Του εκείνον που γνώριζε ότι θα γίνει προδότης και έδωσε εντολή στον εχθρό Του να Τον ακολουθεί σαν φίλος; Πως δεν Τον ενδιέφερε η προδοσία, αλλά φρόντιζε για τη σωτηρία εκείνου που θα Τον πρόδιδε; Διότι, λέγει, «Όταν βράδυασε καθόταν ο Ιησούς μαζί με τούς δώδεκα μαθητές Του και, ενώ έτρωγαν αυτοί, είπε· Αλήθεια σας λέγω, ένας από σας θα με παραδώσει» (Ματθ. 26, 20-21). Προείπε την προδοσία για να εμποδίσει το παρανόμημα.

Περισσότερα...