«Συναχθήσονται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη»
το σημερινὸ εὐαγγέλιο ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μᾶς μιλάει γιὰ τὸ δικαστήριο ἐκεῖνο τῆς δευτέρας παρουσίας. Θὰ ἔλθει ἡ ἡμέρα ἐκείνη καὶ ὁ δίκαιος κριτὴς θὰ καθίση «ἐπι θρόνου δόξης αὐτοῦ». Είναι ὁ Κύριος του οὐρανοῦ καὶ τῆς γής. Δὲν θὰ μοιάζει ἐκείνη ἢ παρουσία μὲ τὴν πρώτη. Τότε ἦλθε στὴν ἀφάνεια. Γεννήθηκε ταπεινὰ σὲ μία σπηλιά, ἀνίσχυρο βρέφος ξεφεύγει τὸ ξίφος τοῦ Ἡρώδη. Ἔζησε ἀνάμεσα στοὺς φτωχοὺς καὶ ταπεινούς. Ἐργάστηκε, πόνεσε, κοπίασε, στερήθηκε. Γλυκός, γαλήνιος, γεμάτος καλοσύνη, δίδαξε στὰ χωριά, στὶς ἐρημιές, στὶς πολιτεῖες. Στὰ ἀκρογιάλια, καθισμένος σὲ μία πέτρα, σὲ ἕνα καΐκι. Δὲν εἶχε «ποῦ τὴν κεφαλὴ κλίνη».
Ξενυχτοῦσε στὴν προσευχὴ πεσμένος στὰ γόνατα. Κατηγορήθηκε, μισήθηκε καὶ διώχτηκε. Καταδικάστηκε ἀπὸ τὸ παράνομο συνέδριο. Ἀνέβηκε στὸν Γολγοθὰ μὲ τὸν σταυρὸ στὸν ὦμο σὰν κακοῦργος. Καὶ μία ἀπερίγραπτη ὀδύνη συνοδεύει τὸν ξευτελισμό, τὴ γύμνωση, τὸ ἀκάνθινο στεφάνι, τὰ καρφιὰ καὶ τὸν θάνατο. Δὲν θὰ εἶναι ὅμοια ἀδελφοί μου, ἢ δεύτερη παρουσία του. Τότε ἦλθε νὰ καλέση σὲ μετάνοια, τώρα θὰ ἔλθη νὰ κρίνη. Τότε ἦλθε ταπεινὸς νὰ δώση τὴ ζωὴ τοὺ «λύτρον ἀντὶ πολλῶν». Τώρα θὰ ἔλθη μὲ δόξα θεία, μὲ στρατιὲς ἀγγέλων. Μὲ ἀρχαγγελικὰ σαλπίσματα, μὲ βιβλία ἀνοιγμένα, μὲ τὴν παντοδύναμη ἐξουσία του, ὅπως εἶχε βεβαιώσει τοὺς μαθητὲς τοῦ ἀμέσως μετὰ τὴν Ἀνάστασή του, «ἐδόθη μοὶ πάσα ἐξουσία ἐν οὐρανῶ καὶ ἐπὶ γής».
γλάισμα τῶν παραβολῶν καὶ ἀτίμητο κειμήλιο τοῦ Εὐαγγελικοῦ θησαυροῦ ὀνόμασαν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, οἱ πατέρες τὴ παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου υἱοῦ. Γιατί μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴν παραβολὴ ζωγραφίζεται ἀπὸ τον «θεῖο καλλιτέχνη», ἡ ἀπέραντη καὶ ἀνυπέρβλητη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο, τὸν κάθε ἄνθρωπο. Φαίνεται ὅλο τὸ ὕψος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ποὺ δὲν ἀγαπᾶ μόνο τοὺς δικαίους, τοὺς ἐνάρετους καὶ τοὺς ἐκλεκτούς, ἀλλὰ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀγκαλιάζει ὅλους τους ἀνθρώπους μὲ μεγαλύτερη θέρμη καὶ μὲ εἰλικρινέστερο πόνο ἀκόμη καὶ τὸν χειρότερο ἁμαρτωλό, ἐξάλλου ὁ Χριστὸς εἶπε «οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοια».
ιορτάζουμε κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου την εορτή της αγίας Σκέπης. Και για την γιορτή αυτή συμβαίνει αυτό που λέγει ο άγιος Χρυσόστομος για τις μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας μας, ότι πολλοί γιορτάζουν τις μεγάλες γιορτές, ξέρουν το όνομά τους, δεν ξέρουν όμως το βαθύτερο νόημά τους, ούτε το μήνυμα που θέλει να εξαγγείλει η Εκκλησία μας μέσω των εορτών αυτών. Και αυτό γιατί οι περισσότεροι, λέγει ο ιερός πατήρ, έρχονται στην Εκκλησία από συνήθεια και όχι από ευσέβεια. Γι’ αυτό ας ασχοληθούμε σήμερα με την υπόθεση της γιορτής καθώς και για το μήνυμά της προς το λαό του Θεού.
έσα στην σωματική και πνευματική νωχέλεια του καλοκαιριού η Εκκλησία μας προβάλει, ως μια δροσερή νοητή όαση και πνευματική ανάταση, τη μεγάλη εορτή της Παναγίας μας. Το δεκαπενταύγουστο, ή όπως το ονομάζουν πολλοί «το Πάσχα του καλοκαιριού», αποτελεί έναν σπουδαίο εορτολογικό σταθμό του εκκλησιαστικού ενιαυτού. Η κορυφαία αυτή εορτή είναι για ολόκληρη την Ορθοδοξία και ιδιαίτερα για μας του Έλληνες, που ευλαβούμαστε τη Θεοτόκο κατά τρόπο ξεχωριστό, μια ευκαιρία να εκφράσουμε ολόθυμα την τιμή μας προς το ιερό Της πρόσωπο, κι αυτό διότι η προσωπική και εθνική μας ζωή είναι συνυφασμένη με την υψηλή σκέπη και προστασία της Μεγάλης Μάνας, του κόσμου.