ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου

«Εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξίν»

Χείλη αγγελικά, αλλά και χείλη ανθρώπινα απηύθυναν τις λέξεις αυτές προς την Παναγία Παρθένο, κατά την ώρα του Ευαγγελισμού, μετά το εισαγωγικό «χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ σοῦ», πρόσθεσε ό αρχάγγελος την χαρακτηριστική αυτήν φράση, την τόσον τιμητική για την Παναγία μας «εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξι». Και ιδού ότι δεν είχε περάσει πολύς χρόνος, και τις λέξεις αυτές τις επαναλαμβάνει προς την Παρθένο Μαρία ή συγγενής της Ελισάβετ, κατά την επίσκεψη της Παρθένου «εἰς την ὀρεινήν, εἰς πόλιν Ἰούδα… εἰς τον οἶκον Ζαχαρίου».

«Εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί», προσφωνεί και ή Ελισάβετ την Παναγία Παρθένο. Το νόημα της φράσεως αυτής είναι, ότι, μεταξύ όλων των γυναικών όλων των αιώνων και όλων των λαών, αυτή είναι ή κατ’ εξοχήν ευλογημένη, διότι αυτή εν μέσω όλης της γυναικείας φύσεως ευρέθη ή εκλεκτή, για να γίνει μητέρα του Υιού του Θεού. Αυτή εκλέγεται από τον Θεό, για να γίνει όργανο ευλογίας στούς ανθρώπους. Και γι’ αυτό ονομάζεται «εὐλογημένη ἐν γυναιξί», ως το εξαίρετο όργανο, δια του οποίου μετοχετεύεται ή ευλογία του Θεού στην ανθρωπότητα.

Σε αντίθεση προς την προμήτορα Εύα, η οποία, ατυχώς, έγινε όργανο κατάρας και πολλής συμφορας, ή Παναγία Παρθένος γίνεται το όργανο της μεταδόσεως της ευλογίας του Θεού στην ανθρωπότητα. Προσφυέστατα λοιπόν αρμόζει στη Παναγία μας αυτή ή χαρακτηριστική λέξις «εὐλογημένη». Αλλά όμως δεν πρέπει να λησμονούμε, αγαπητοί, ότι και κάθε χριστιανός πρέπει να γίνει ευλογημένος άνθρωπος. Πρέπει δηλαδή να θέλει και να προσπαθεί να γίνεται ευλογημένος ό ίδιος ατομικά και όργανο και πηγή ευλογίας για τους άλλους.

Ευλογημένος ό ίδιος ατομικά, πρώτα. Διότι δεν πρέπει να λησμονούμε, ότι ή Παναγία Παρθένος, αν υπήρξε όργανο ευλογίας για όλη την ανθρωπότητα, πρώτα υπήρξε για τον εαυτό της ευλογημένη. Και ό αρχάγγελος πρώτα την προσφωνεί «κεχαριτωμένη». Προηγείται ή ιδιότητά της ως κεχαριτωμένης, προηγείται ή ψυχική της υπεροχή, το ύψος της αρετή και της αγιότητός της. Και εν συνεχεία γίνεται όργανο της ευλογίας του Θεού προς την ανθρωπότητα. Κατά τον ίδιο τρόπον οφείλει ό κάθε χριστιανός να έχει επάνω του την ευλογία του Θεού πάντοτε.

Αυτό σημαίνει ότι στη ζωή μας πρέπει να αποφεύγουμε όλα εκείνα τα κακά και άτοπα έργα, «δι’ ἅ ἔρχεται ἡ ὀργήτοῦ Θεοῦ ἐπὶ τους υἱούς τῆς ἀπειθείας». Έργα του σκότους και της αμαρτίας, κακίες και πάθη, όταν κυριαρχούν στον άνθρωπο, γίνονται αιτία να φυγαδεύεται ή ευλογία του Θεού, και μεταβάλλεται ό άνθρωπος σε φορέα της κατάρας του Θεού. Πόση προσοχή χρειάζεται και στην ατομική και την επαγγελματική και κοινωνική μας ζωή, ώστε και στον εαυτό μας και στην την οικογένειά μας και στο λειτούργημα ή επάγγελμά μας και σε όλη μας τη ζωή να μην επισπούμε ποτέ την οργή και την κατάρα του Θεού, αλλά να ελκύουμε την ευλογία Του.

Γι’ αυτό πρέπει να ελέγχουμε την ζωή μας, και να προσέχουμε, μήπως υπάρχει κάτι, είτε ως ατομικό μας σφάλμα, είτε ως οικογενειακό θέμα, είτε ως επαγγελματική τακτική, κάτι το οποίο δεν είναι ευλογημένο από τον Θεό και, επομένως, αντί να γίνεται ωφέλιμο κέρδους, γίνεται αιτία οργής και κατάρας. Αντίθετα οφείλουμε στην ζωή μας να έχουμε στοιχεία, για τα οποία βοηθάνε να έρχεται ή ευλογία του Θεού. Ποια όμως είναι τα στοιχεία εκείνα πού κάνουν τον άνθρωπο ευλογημένο; Πολλές φορές στο στόμα των συνανθρώπων μας φέρεται το όνομα κάποιου με την χαρακτηριστική φράση «ευλογημένος άνθρωπος». Πότε συμβαίνει αυτό;

Όταν έχει προηγηθεί εκ μέρους του ανθρώπου εκείνου κάποιο καλό και ωφέλιμο έργο, κάποια ενέργεια, ή εκδήλωση, ή οποία να είναι όντως ευεργετική και ωφέλιμη. Μας το λέει ο ίδιος ό Κύριος «οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλά ἔργα και δοξάσωσι τόν πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Και πράγματι όταν ένας άνθρωπος το καλό πράττει, το καλό σκορπάει γύρω του, όταν τα έργα του είναι λαμπρά, καθαρά, ανεπίληπτα, αδιάβλητα, θεμιτά, και πάντοτε δείγματα ευσυνείδητου ανθρώπου και καλού χαρακτήρα, τότε άνθρωπος εκείνος επαινείται, τιμάται και αναγνωρίζεται ως καλός και άξιος να ονομάζεται χριστιανός.

Και φέρεται τότε στα χείλη των πολλών ή φράση «ευλογημένος άνθρωπος». Όταν γινόμαστε ευεργετικοί στους συναθρώπους μας, τότε ή ευεργεσία αυτή ιδιαιτέρος αναγνωρίζεται από τους ευεργετηθέντας (όσοι τουλάχιστον δεν είναι αγνώμονες) και εκφράζονται με τις λέξεις: ευλογημένος να είναι αυτός ο άνθρωπος που μου έκανε τούτο το καλό. «Μανθανέτωσαν (λέγει ό Απόστολος Παύλος) οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τὰς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὧσιν ἄκαρποι». Πρέπει δηλαδή να μαθαίνουν οι Χριστιανοί να έχουν στην ζωή τους πρωτοβουλία στα καλά έργα, να γίνονται εργάτες καλών έργων. ΑΜΗΝ.

Η Ανάληψη του Κυρίου

analipsis ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως, σαράντα ἡμέρες μετά τήν Ἀνάσταση, σηματοδοτεῖ τό τέλος τῆς ἐπίγειας παρουσίας τοῦ Κυρίου μας καί τήν ἄνοδό Του στούς οὐρανούς, πλησίον του Θεοῦ καί Πατρός.Τοῦτο ἀποτυπώνεται στίς τελευταῖες φράσεις τοῦ Ἀπολυτικίου πού ψάλλουμε στήν ἑορτή: «βεβαιωθέντων αὐτῶν – τῶν μαθητῶν- διά τῆς εὐλογίας, ὅτι σύ εἰ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσμου». Ἐπί σαράντα ἡμέρες ὁ Ἀναστημένος Κύριος ἐμφανίζεται στούς μαθητές Του. Συνομιλεῖ μ’ αὐτούς. Συντρώγει. Ἐπιλύει τίς τελευταῖες ἀπορίες τους. Ποιεῖ σημεῖα. Τούς φανερώνει τήν ἀγάπη Του. Τούς καλεῖ νά ἀναμένουν τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.Τούς ὑπόσχεται ὅτι δέν θά τούς ἀφήσει ὀρφανούς.

Τούς δίδει πλέον τήν βεβαιότητα ὅτι ὄχι μόνο ἐπάτησε τόν θάνατο, ἀλλά καί ὄτι προετοιμάζει γιά τόν καθένα τήν κοινή Βασιλεία.Ὁ Χριστός ὅμως δέν ἐπιστρέφει ἀπό ἐκεῖ πού ξεκίνησε πρίν τήν Σάρκωσή Του, ὡς Θεός μόνο. Πλέον, ἀνεβάζει στούς οὐρανούς τήν ἀνθρώπινη φύση καί ξαναδίδει στόν ἄνθρωπο αὐτό πού τοῦ ἔλειπε: τήν δυνατότητα συνεχοῦς κοινωνίας μέ τό Θεό, τή δυνατότητα ὑπερβάσεως τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου, τή δυνατότητα τῆς σωτηρίας, τῆς θεώσεως καί τῆς λυτρώσεως. Καί αὐτή ἡ σωτηρία δέν ὑπάρχει πλέον ὡς προσδοκία ἤ ὡς ἐπιθυμία, ἀλλά ὡς βεβαιότητα.

Ὅτι ὄχι μόνο θά ἀναστηθοῦμε, ἀλλά καί θά ζήσουμε σέ κοινωνία μέ τό Θεό. Γιατί τό νόημα τῆς ὑπάρξεώς μας δέν εἶναι ἁπλῶς τό νά ζήσουμε αἰώνια. Ἀλλά τό νά ζήσουμε αἰώνια μέ τό Θεό καί μαζί Του, μέσα στήν Ἐκκλησία. Καί αὐτό ἐπιτυγχάνεται ἀπό αὐτήν ἐδῶ τή ζωή καί ὄχι ὅταν πεθάνουμε. Ὁ Κύριός μας ἐπισφραγίζει τήν Ἀνάσταση, τήν διδασκαλία Του, τίς ὑποσχέσεις Του μέ τήν Ἀνάληψή Του. Συνοδευόμενος ἀπό τούς Ἀγγέλους, ἐν νεφέλη φωτεινή, ἀνεβαίνει εἰς οὐρανούς. Δείχνει στούς μαθητές Του, ἀλλά καί σέ κάθε χριστιανό ὅτι τά πάντα γι’ Αὐτόν εἶναι δυνατά. Τό ἐπίγειο ἔργο Τοῦ ἐτελείωσε. Τό ἀφήνει τώρα παρακαταθήκη στούς μαθητές, ἀλλά καί σέ ὅλους ἐμᾶς πού πιστεύουμε σ’ Αὐτόν.

Περισσότερα...

Τα Άγια Θεοφάνεια

vaptisis ορτή μεγάλη σήμερα, ἀγαπητοί μου, γιά ὅλους τους ὀρθοδόξους λαούς. Ἰδιαιτέρως τήν ἑορτάζει ἤ Ἑλλάς, χώρα ναυτική. Οἱ ναυτικοί μας, ὅπου καί νά πλέουν, εἴτε στόν Ἀτλαντικό εἴτε στόν Εἰρηνικό ὠκεανό, τήν τιμοῦν χαρμοσύνως. Σήμερα ἁγιάζονται τά νερά καί οἱ θάλασσες μέ τόν Τίμιο Σταυρό. Ἡ ἑορτή τῶν Φώτων εἶναι τό τέλος μίας ἐκκλησιαστικῆς περιόδου πού ὀνομάζεται Δωδεκαήμερο. Τελειώνει σήμερα τό Δωδεκαήμερο, πού ἄρχισε μέ τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ.

Νά μιλήσουμε γιά τήν ἑορτή τῶν Φώτων; Μικρή ἤ διάνοιά μας, ἀσθενής ἤ γλώσσα μας, καί τό μυστήριο πού ἀποκαλύπτεται σήμερα μέ τή βάπτιση τοῦ Κυρίου ἀπέραντο ὅπως ὁ ὠκεανός. Μᾶλλον πρέπει νά σιωπήσουμε. Ἄλλα γιά νά μή μείνη ὁ ἄμβωνας ἄφωνος τέτοια μέρα, τολμῶ, ἐπικαλούμενος τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κάτι νά πῶ. Ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστός παρουσιάστηκε στή γῆ ὡς ἄνθρωπος ὑπό τίς πλέον ταπεινές συνθῆκες, ἦλθε ὡς νήπιο, γεννήθηκε ἀπό πάμπτωχη κόρη σέ μία κωμόπολη τῆς Ἰουδαίας μέσα σέ ἕνα σπήλαιο.

Ποιος, βλέποντας τό βρέφος ἐκεῖνο, ἦταν δυνατόν νά φανταστῆ, ὅτι κάτω ἀπό αὐτό τό σχῆμα κρυβόταν ἤ Θεότης; Μετά ἀπό ὀκτώ ἥμερες δέχθηκε τήν περιτομή καί ἔλαβε τό ὄνομα Ἰησοῦς Χριστός, «τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα». Δώδεκα ἐτῶν τόν βλέπουμε πάλι στό ναό τοῦ Σολομῶντος, ὅπου κατέπληξε τούς σοφούς πρεσβυτέρους μέ τίς ἐρωτήσεις καί ἀπαντήσεις του. Μετά, γιά τό διάστημα ἀπό δώδεκα ἐτῶν ἕως τριάντα, ὁρισμένοι λένε πολλά φανταστικά, ἄσχετα ὅμως μέ τό Εὐαγγέλιο. Ἀλλά ἕνα εἶναι τό βέβαιο, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἔζησε ἀφανής.

Ὡραία εἶναι ἤ ἀφάνεια! Ποῦ ἦταν; Ἔμενε καί ἐργαζόταν στή Ναζαρέτ ὡς ξυλουργός. Κρατοῦσε σκεπάρνια, πριόνια, σφυριά καί καρφιά. Εἶναι ὅ πρῶτος ἐργάτης! Τίμησε τήν ἐργασία ἐκεῖ στό ἐργαστήριο τοῦ νομιζομένου πατρός του. Ἔτσι ἔμεινε ἄγνωστος. Ποιός φανταζόταν, ὅτι αὐτός ὁ ξυλουργός εἶναι ὁ προφητευμένος ἀπό αἰώνων «υἱός ἀνθρώπου»; Ἀλλά ἦρθε ἤ ὥρα νά ἐμφανιστεῖ. Καί τότε παρουσιάστηκε ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος. Κήρυττε μετάνοια καί εἵλκυε κόσμο πολύ. Ὅλοι ἔσπευδαν στά ρεῖθρα τοῦ Ἰορδανοῦ, μετανοοῦσαν καί βαπτίζονταν.

Περισσότερα...

Η Μεταμόρφση του Κυρίου

H Metamorfosis ξι Αὐγούστου ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καὶ ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τὴν Θεία Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Προβαλλοντας αὐτὸ τὸ γεγονός, ἐπιθυμεῖ να ἀποκαλύψει στα ματίᾳ τῶν ἀνθρώπων τὴν πραγματικὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ. Δόξα, ἡ ὁποία ἀποκαλύπτεται στα ἀνθρώπινα μέτρα καὶ γίνεται γνωστὴ μὲ τὴν ἀνθρωπίνη δυνατότητα. Ἄρα λοιπόν, ἡ θεία Μεταμόρφωση στο Θαβώριο ὅρος ἤταν μερική, γιατὶ ἀπευθυνόταν στους ἀνθρώπους.

Γι’ αὐτὸ ὁ ἱερὸς ὑμνῳδὸς στο ἀπολυτίκιο τῆς ἡμέρας τονίζει πως ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ στῇ Μεταμόρφωση ἔγινε στο μέτρο που θὰ μπορούσαν οἱ Μαθητὲς να κατανοήσουν. «Ἔδειξες», λέει ὁ ὑμνῳδός, «τῇ δόξᾳ Σου στους Μαθητές, καθὼς μπορούσαν να τὴν καταλάβουν». Ὄχι περισσότερο. Γιατὶ περισσότερο θὰ ἤταν περιττό, ἀφοῦ θὰ ἔμενε ἀπροσέγγιστο καὶ ἀκατανόητο. Στο Εὐαγγέλιό του ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, περιγράφοντας τὸ γεγονὸς τῆς Μεταμορφώσεως, σημειώνει πως, «μεταμορφώθηκε μπροστὰ στους Μαθητὲς καὶ ἔλαμψε τὸ προσωπὸ Τοῦ σὰν τὸν ἥλιο, τὰ δὲ ἐνδύματά Του ἔγιναν λευκὰ σὰν τὸ φῶς».

Γίνεται ἀντιληπτὸ ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, πὼς ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς βρίσκεται μπροστὰ σὲ μία δυσκολία. Δυσκολία, ἡ ὁποία προκύπτει ἀπὸ τὸ γεγονὸς τῆς ἀδυναμίας περιγραφῆς τοῦ γεγονότος. Ἡ λάμψη τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ λευκὸ χρῶμα τῶν ἐνδυμάτων Τοῦ εἶναι κάτι πολὺ περισσότερο καὶ πλουσιότερο ἀπὸ τῇ σχετικῇ διηγήσῃ. Εἲναι κάτι ἀνώτερο, κάτι παρὰ πάνω. Ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς ὅμως χρησιμοποιεῖ αὐτές τις ἀνθρώπινες ἐκφράσεις, γιατὶ ἀκριβῶς ὁ ἥλιος εἲναι τὸ μόνο γνωστὸ ἄστρο μὲ τόσο πολὺ λαμπρὸ φωτισμό. Δεν ὑπάρχει ἄλλο δυνατότερο καὶ λαμπρότερο.

Περισσότερα...

Η Υπαπαντή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού

ypapanth

ήμερα ἡ ἐκκλησία μᾶς ἑορτάζει τήν Ὑπαπαντή τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ, τότε πού τόν δέχθηκε στίς ἀγκαλιά τοῦ ὁ δίκαιος Συμεών. Ἡ ἑορτή τῆς Ὑπαπαντῆς εἶναι δεσποτική ἑορτή, ἑορτή δηλαδή πού εἶναι ἀφιερωμένη στό Δεσπότη Χριστό. Ὅταν πέρασαν σαράντα ἡμέρες ἀπό τήν γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ Παναγία Μητέρα του καί ὁ δίκαιος Ἰωσήφ, σύμφωνα μέ τήν διάταξη τοῦ παλαιοῦ νόμου, τόν πρόσφεραν στό ναό. Ὁ νόμος ὅριζε γιά τή μητέρα ὅτι σαράντα ἡμέρες μετά τή γέννηση ἔπρεπε νά παρουσιαστεῖ στό ναό γιά νά καθαριστεῖ, καί γιά τό πρωτότοκο ἀρσενικό παιδί ὅτι ἔπρεπε νά ἀφιερωθεῖ στό Θεό. Τό συναξάριο τῆς σημερινῆς ἑορτῆς εἶναι εὐαγγελικό, ὅτι δηλαδή ξέρουμε καί μποροῦμε νά ποῦμε γιά τήν Ὑπαπαντή τοῦ Κυρίου μας τό διηγεῖται τό ἱερό εὐαγγέλιο.

Στό δεύτερο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου του, μέ πληροφορίες πού θά πρέπει νά εἶχε ἀπό τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς μᾶς διηγεῖται καί μᾶς περιγράφει ὅτι συνέβη στό ναό ἐκείνη τήν ἡμέρα. Γι’ αὐτό τό καλύτερο πού ἔχουμε τώρα εἶναι νά ἐπαναλάβουμε τό εὐαγγελικό κείμενο στή δική μας γλώσσα. Ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς πού ἡ παράδοση τόν θέλει νά ἦταν ζωγράφος, εἶναι πραγματικά ζωγράφος στή διήγηση καί περιγραφή τῶν γεγονότων τῆς ἱερῆς ἱστορίας.

Ὅταν συμπληρώθηκαν οἱ ἡμέρες τοῦ καθαρισμοῦ, λέει τό εὐαγγέλιο, σύμφωνα μέ τό νόμο τοῦ Μωϋσῆ, ὁ Ἰωσήφ καί ἡ Μαρία ἔφεραν τόν Ἰησοῦ στά Ἱεροσόλυμα γιά νά τόν παρουσιάσουν στό Κύριο, καθώς εἶναι γραμμένο στό νόμο, ὅτι κάθε ἀρσενικό πού ἀνοίγει μήτρα θά ἀφιερωθεῖ στόν Κύριο, γιά νά προσφέρουν θυσία, σύμφωνα πάλι μέ τό νόμο Κυρίου, ἕνα ζευγάρι τρυγόνια ἤ δύο μικρά περιστέρια. Οἱ ἡμέρες τοῦ καθαρισμοῦ, γιά τίς ὁποῖες λέει ἐδῶ τό ἱερό κείμενο τοῦ εὐαγγελίου, εἶναι σαράντα ἡμέρες μετά τή γέννηση τοῦ παιδιοῦ. Ὁ σκοπός τῆς παρουσίασης στό ναό ἦταν διπλός, ὁ καθαρισμός τῆς μητέρας καί ἡ ἀφιέρωση τοῦ παιδιοῦ.

Περισσότερα...